Kiekje
 
 
 
afbeelding afbeelding
«  Aflevering 70: Over diervriendelijke verjaarscadeaus en vegetatieve coconnen   »
 
Manon is jarig geweest en trakteert bij de Stichting waar ze werkt. Van haar collega’s krijgt Manon een aantal dierproefvrije cosmeticaproducten en ze bespreken de zorgelijke stijging van het aantal dierproeven. Freek komt met het nieuws dat gouverneur Jeb Bush van Florida een noodwetje in het leven heeft geroepen om ervoor te zorgen dat de (…)

“Zo, drie cadeautjes?” Freek kijkt enigszins jaloers naar de pakjes die Manon uit de papieren tas haalt.
“Hoe langer je in dienst bent, hoe meer je krijgt.” Teun knipoogt naar Manon.
“Dat wist ik helemaal niet.” Freek kijkt hem ongelovig aan.
“Laat ze toch kletsen, Freek.” Francisca kan er niet goed tegen als Freek geplaagd wordt.
“Eigenlijk heb ik er vier.” Manon wijst op de oranjerode rozen. “Van Teun.”
“Zooooo.” Francisca trekt haar dikke rode lippen in een veelbetekenend lachje.
“Zijn vriendje heeft ze zelf voor me uitgezocht. Cor heeft een goede smaak, Teun.” Manon wendt zich tot Freek. “Wil je appeltaart of slagroomtaart.”
“Appeltaart lust ik niet, dus doe maar slagroom of...” hij buigt zich voorover en wijst naar een groen stukje. “Is dat kiwi? Daar ben ik allergisch voor.”
Teun pakt het groene stukje er af en steekt het in zijn mond. “Zo, nu zit er geen kiwi meer op de taart.” Hij modelleert de slagroom, waar het stukje fruit heeft gezeten.
“Dat maakt niet uit.” Zegt Freek klagelijk. “Het trekt toch in de slagroom of de cake. Daar gaat mijn keel helemaal van dicht zitten.”
“Ik dacht dat je alleen allergisch was voor amandelspijs.” Licht geïrriteerd schept Manon de slagroom, waar het stukje kiwi heeft gezeten, in haar koffie. “Nu is het echt weg.”
“Ik heb pilletjes bij me.” Freek trekt zijn portemonnee.
“Vind je het erg als ik weer aan de slag ga, Manon?” Teun pakt zijn schoteltje met taart en loopt naar de deur. “Ik heb zo een afspraak.”
“Wanneer ga je die pakjes nou open maken?” Vraagt Francisca ongeduldig.
“Oh, ja.” Manon slaat haar hand voor haar mond en pakt de cadeautjes uit. Het zijn schoonheidsproducten van de Bodyshop.”
“Dat gebruik je toch altijd?” Francisca kijkt haar gespannen aan.
“Heerlijk.” Manon knikt. “Bedankt, jongens. En gelukkig dierproefvrij.”
“Ik dacht dat er niet meer zo veel dierproeven werden gedaan tegenwoordig.” Zegt Francisca.
“Dat dacht ik ook, ” Freek spoelt zijn pilletje weg met een slokje koffie, “maar het schijnt bijna anderhalf procent meer te zijn dan in 2001.”
“Nou ja, dat valt toch wel mee dan?”
“Vind je? Ik vind het juist erg zorgelijk, want twee jaar geleden was het aantal dierproeven met vier procent gedaald. Nu is er voor het eerst weer sprake van een stijging.”
“Maar soms zijn dierproeven toch wel nodig.” Zegt Francisca voorzichtig. “Voor onderzoek naar kanker en hart- en vaatziekten bijvoorbeeld. En voor die pilletjes van jou, Freek, hebben vast ook heel wat konijntjes met ontstoken oogjes moeten lijden.”
“Soms kun je het niet voorkomen.” Erkent Manon. “Maar het zou niet meer vanzelfsprekend moeten zijn om alles zomaar op dieren te testen want het is namelijk in veel gevallen heel goed mogelijk om dat veilig op mensen te doen. Bovendien zouden onderzoekers veel vaker gegevens kunnen uitwisselen. Via internet of zo. Nu worden er in al die laboratoria vaak dezelfde proeven gedaan en dat is echt onnodig.” Ze kijkt Francisca aan. “Gebruik jij wel altijd dierproefvrije cosmetica?”
“De eerlijkheid gebiedt me te zeggen, dat ik daar niet zo erg op let.” Francisca strijkt schuldbewust met haar hand door haar geblondeerde kroeshaar.
“En dat zou je wel moeten doen.” Zegt Freek bestraffend. “Want daar komt een heel groot deel van het dierenleed vandaan. Dieren martelen alleen maar om de menselijke schoonheid op te krikken vind ik schandalig.”
“En nu zitten we ook nog met een regering die dierenactivisten als terroristen wil oormerken.” Zegt Manon. “Als dat doorgaat dan kunnen de dieren het helemaal wel vergeten.”
“Volgens mij kan dat alleen als ze zich schuldig maken aan bedreiging, brandstichting of andere gewelddadige acties.” Zegt Freek. “Ik denk niet dat ze mensen zullen oppakken die zich sterk maken voor een betere leefomgeving voor de dieren.”
“Toen er een aantal jaar geleden een actie was tegen het sportvissen werden er blokjes kaas met vissenhaakjes erin uitgedeeld aan het publiek.” Manon kijkt hem vragend aan. “Is dat dan terrorisme?”
“Wel een vorm van bedreiging misschien.”
“Maar dan kan er toch bijna geen enkele actie meer gevoerd worden? Je kunt toch niet zomaar zeggen dat dierenactivisten terroristen zijn!” Manon windt zich op. “Het met een jumbojet binnenvliegen van het World Trade Center kun je toch niet zomaar vergelijken met het loslaten van een paar fretten?”
“Maar als die fretten nou eens uit een laboratorium komen waar ze voor onderzoek zijn geïnjecteerd met een levensgevaarlijk virus?” Oppert Francisca.
“Dan vind ik dat de mensen van zo’n laboratorium eigenlijk de terroristen zijn, want die moeten er voor zorgen dat er geen levende bommen kunnen ontsnappen.” Zegt Manon fel. “Natuurlijk heb je bij elke organisatie gekken rondlopen die wel eens doorslaan, zoals de moordenaar van Pim Fortuyn, maar om nu een heksenjacht te gaan ontketenen tegen dierenactivisten, dat is toch absurd! Waarom zijn voetbalsupporters die brand stichten, treinen slopen, die elkaar bedreigen en in elkaar slaan dan geen terroristen?” Ze steekt haar hand op naar de slanke vrouw die de koffiehoek in komt lopen. Haar haren zijn artistiek samengebonden met een bruin sjaaltje. “Hoi Leny.”
“Wat een opwinding hier.” Leny kijkt naar de taart. “Ik val met mijn neus in de boter. Wie is er jarig? Jij, Manon?”
“Gisteren.”
“Gefeliciteerd! Heb je verder nog mooie cadeaus gehad?”
“Een weegschaal van Felix.”
“Wie geeft zijn vrouw nou een weegschaal?”
“Er moet vier kilo af.”
“Onzin.” Leny bekijkt Manon van top tot teen. “Dan ben je veel te licht. Pas maar op anders moeten we je straks kunstmatig gaan voeden.”
“Zo’n vaart zal het niet lopen.” Manon hapt in een groot stuk appeltaart.
“Over kunstmatig voeden gesproken...” zegt Freek. “Hebben jullie gehoord dat de broer van Bush een noodwetje in het leven heeft geroepen om de sondevoeding van die comapatiënte in Florida weer te hervatten.”
“Nee, niets van gehoord.” Bekent Manon. “Wat voor comapatiënte?”
“Terri Schiavo.” Leny stopt een paar haren onder haar sjaaltje terug. “Ze ligt al dertien jaar in coma en haar man wil dat ze stoppen met de kunstmatige voeding omdat ze zo’n vegetatief leven volgens hem nooit gewild zou hebben. De rechter heeft hem in het gelijk gesteld.”
“Maar haar ouders zijn er dwars voor gaan liggen en hebben de hulp van Jeb Bush ingeroepen. Die heeft het congres van Florida overtuigd dat dat wetje erdoor kwam.” Zegt Freek. “Erg omstreden, want de politiek hoort zich niet te bemoeien met de rechtgevende macht. Dat muisje zal nog wel een staartje krijgen.”
“Maar voorlopig ligt die vrouw dus weer aan de voeding.” Zegt Manon. “Wat bezielt die ouders? ”
“Zij denken dat hun dochter er met fysiotherapie en intensieve zorg weer bovenop kan komen. Het schijnt ook wel verwarrend te zijn want ze ziet er goed en gezond uit. Ze heeft een redelijk normaal slaap- en waakritme en beweegt af en toe een arm of een been en opent haar ogen. Ze zit van tijd tot tijd zelfs in een stoel en wordt alleen ‘tijdens het eten’ aangekoppeld voor de kunstmatige voeding.”
“En ze maakt ook geluid,” vult Freek aan, “maar dat is volkomen willekeurig. Dat kan natuurlijk ook niet anders, want haar bewustzijn is compleet weg. Haar hersenen werken niet meer, het is een lege cocon.”
“Dat weten ze zeker?” Vraagt Francisca.
“In enkele gevallen kan na een diep coma het bewustzijn terugkeren, maar als er binnen een jaar geen verbetering zichtbaar is kun je het wel vergeten. Er zijn patiënten die veertig jaar in vegetatieve toestand hebben geleefd. Volgens de artsen is een verbetering in Terri’s toestand niet mogelijk. ”
“Goddank wonen wij in Nederland.” Leny prikt vergenoegd in haar appeltaart. “We hebben hier gelukkig ruimere mogelijkheden om een dergelijk zinloos leven te kunnen beëindigen. Met dank aan Ineke Stinissen.”
“Wie was dat ook al weer?” Manon kijkt haar vragend aan.
“Dat was onze Terri Schiavo. Die heeft ook iets van achttien jaar in coma gelegen na een anesthesiefout bij een keizersnee-operatie. Onze rechters hebben toen bepaald dat het verstrekken van kunstmatige voeding een medische handeling is en een arts kan een medische handeling altijd staken. Als er geen zicht is op verbetering natuurlijk en na overleg met de familieleden.”
“Ik weet toch niet of ze er goed aan doen om zomaar die voeding stop te zetten.” Francisca aarzelt. “Ik vind het eigenlijk ook niet ethisch verantwoord om iemand dood te laten hongeren. Niemand heeft enig idee of ze daar nu wel of niet onder lijdt. Dan kun je haar nog beter een spuitje geven.”
“Laat ze het maar niet horen bij het Vaticaan.” Leny staat op. “Dan kom je als goddeloze moordenaar in de boeken.”

Gepubliceerd: 27-10-05. Vond plaats op: 27-10-03. Tags:  allergie en huidproblemen ; dierenactivisme ; dierproeven ; euthanasie ; leven en dood ; obesitas/overgewicht ; politiek buitenland ; Verenigde Staten ;