Kiekje
 
 
 
afbeelding afbeelding
«  Aflevering 189: Over journalistieke onthullingen en mislukte referenda  »
 
Manon is met Helen, Godelieve en Geert op het strand. Helen klaagt over het feit dat ze Geert zo weinig ziet. Tijdens hun vakantie in de Verenigde Staten moesten ze naar Washington omdat Deep Throat zijn outcoming had en toen ze net weer terug waren, had Geert het razend druk met de verslaggeving rond het referendum.

“Mocht dat vliegen eigenlijk nog wel?” Manon kijkt bezorgd naar de dikke buik van Helen, die net terug is van een tweeweekse vakantie in de Verenigde Staten. Ze zitten samen met Godelieve bij de Kameel. De strandbedden zijn torenhoog opgestapeld en de kleurige doeken van de parasols hangen als nutteloze draperieën rond hun paal.
“Oh, dat ging prima.” Helen wappert onverschillig met haar hand.
“Dat kamperen ging ook goed?” Godelieve pakt een handje nootjes.
“We hadden zo’n joekel van een camper.” Helen spreidt haar armen wijd uit. “Alle ruimte voor de buik. Het was alleen jammer dat Geert aan het eind naar Washington moest vanwege die Deep Throat-affaire. Maar ja, dat was natuurlijk te mooi om te laten lopen.”
“Wat was te mooi om te laten lopen, beertje?” Geert staat ineens achter hen. Hij kust Helen vol op de mond en legt zijn hand even liefdevol op haar buik. Vervolgens begroet hij Manon en Godelieve.
“Is het gelukt?” Vraagt Helen.
“Natuurlijk. Er moesten wel een aantal boeken besteld worden, maar die komen volgende week.”
“Thomas is aangenomen op het conservatorium.” Legt Helen uit aan Godelieve en Manon. “Ze moesten bladmuziek hebben.”
“In Amsterdam.” Geert houdt het tasje omhoog. “In Den Haag niet te krijgen.”
“Thomas is toch de jongste?” Manon kijkt Geert vragend aan. “Die gaat toch na de zomer pas naar de middelbare school?”
“Afdeling jong talent. Viool.” Zegt Geert met gepaste trots. “Hij gaat het erbij doen.”
“Wauw.” Manon is onder de indruk. “Ik wist niet dat hij zo goed kon spelen.”
“Je hebt hem ook nog nooit ontmoet.” Zegt Helen licht beschuldigend. Ze trekt Geert aan zijn mouw naar beneden. Hij gaat in het zand tegen haar benen aan zitten. “Ik vertel net dat wij de natuur hebben moeten verruilen voor Washington vanwege die Deep Throat-man.”
“Mark Felt.” Geert schudt glimlachend zijn hoofd. “Wie had gedacht dat dat de man was die Nixon ten val heeft gebracht. Iedereen was verdacht, behalve hij omdat hij zelf het onderzoek leidde.”
“Wie is Mark Felt?” Godelieve kijkt hem vragend aan. “En wat is Deep Throat? En wat heeft dat met Nixon te maken?”
“Gootje!” Geert kijkt haar geamuseerd maar licht bestraffend aan. “Je moet toch echt het nieuws eens een beetje gaan volgen, hoor.”
“Ik dacht dat het iets met porno te maken had.” Zegt Godelieve quasi verongelijkt.
“Ja, daar weet je natuurlijk alles van.” Geert geeft Manon een knipoog. “Deep Throat was inderdaad de titel van een pornofilm in de zeventiger jaren. Dat speelde ongeveer in dezelfde tijd. Maar het was ook de naam van de belangrijkste informant achter het Watergate-schandaal. Dat blijkt nu dus Mark Felt te zijn, de tweede man van de FBI. Hij was het die de journalisten Woodward en Bernstein informatie toespeelde. Goh, wat hadden die jongens een mazzel.” Hij wrijft zich in de handen. “Zoiets is de droom van elke journalist.”
“Volgens mij heb ik wel eens een film daarvan gezien.” Zegt Godelieve aarzelend. “Met Robert Redford, kan dat?”
All the president’s men.” Geert knikt enthousiast. “Fantastische film. Die is gebaseerd op het boek van die journalisten waarin ze de hele affaire uit de doeken doen.”
“Wat ik alleen niet begrijp,” Manon harkt met haar tenen lijntjes in het zand, “is waarom hij er nu pas mee naar buiten komt. Die man is bijna dood.”
“Geld.” Geert buigt zich naar voren en pakt een handje nootjes. “Het is natuurlijk een prachtig verhaal en de familie wil waarschijnlijk de rechten verkopen. Dat levert natuurlijk een mooie bom duiten op.”
“Ik vind het wel een beetje treurig.” Zegt Helen. “Hij wilde het zelf eigenlijk mee zijn graf innemen want hij was bang dat men hem als een verrader zou zien.”
“Informatie lekken van een FBI-onderzoek is natuurlijk ook een soort doodzonde.” Geert knikt bevestigend. “Maar blijkbaar was de druk van de familie te groot.”
“Of hij vond het toch te belangrijk om mee het graf in te nemen.” Zegt Manon.
“Dan hadden de journalisten het gedaan.” Geert gooit een nootje in de lucht en vangt het op met zijn mond. “Dat was de afspraak. Ze zouden er pas mee naar buiten komen als Felt dood was.”
“Waarmee ook alweer precies?” Vraagt Godelieve onschuldig.
“De betrokkenheid van Nixon bij het hele gedoe. Die heeft hij altijd ontkend maar hij was zo onverstandig om van alle gesprekken die hij voerde opnames te maken. Dat heeft hem de das om gedaan. Die tapes zijn trouwens zo’n tien jaar geleden vrij gegeven en inderdaad, hij was er zeker bij betrokken. Twee jaar geleden heeft zijn toenmalige campagneleider zelfs verklaard dat Nixon persoonlijk telefonisch opdracht had gegeven voor de inbraak bij het Democraten-bolwerk.”
“Ongelooflijk dom.” Manon schudt haar hoofd.”
“Zijn herverkiezing stond op het spel.” Geert vangt opnieuw een nootje op en vermaalt het met zijn kaken.
“Dus als die Deep Throat...” Godelieve spreekt de naam uit met een vies gezicht, “niet gelekt had, waren de Democraten er nooit achter gekomen?”
“Nou, nooit... Ze roken wel stront, want ze merkten dat de Republikeinen exact op de hoogte waren van bepaalde zaken die ze niet konden weten. Het was de tijd van de voorverkiezingen voor het presidentschap en bij de Democraten ging de strijd tussen de radicale McGovern en de zeer populaire, meer gematigde Muskie, die het waarschijnlijk zou gaan winnen en die dus ten val moest worden gebracht. Van McGovern hadden de Republikeinen niets te vrezen. Die man was zo radicaal, daar zou Nixon het zeker van winnen. Het lukte allemaal heel aardig tot de inbrekers op heterdaad betrapt werden in het Watergate-gebouw, dat was toen ze een tweede keer probeerden in te breken trouwens. Toen is het balletje gaan rollen en van het een kwam het ander.”
“Eigenlijk wel jammer dat het bekend is geworden.” Mijmert Helen. “Er hing altijd zoiets spannends geheimzinnigs om die Deep Throat en nu is het verworden tot informatie van een oude man die lang geleden een andere oude man ten val heeft gebracht.”
“Maar wel een gevaarlijke.” Zegt Geert. “En als journalist ben ik toch wel blij dat het raadsel is opgelost.”
“Maar afijn,” Helen gaat verzitten, “onze laatste vakantiedagen waren er mooi door verziekt.”
“Jij stond daar anders best lekker op die camping in Washington.” Geert draait zich een kwartslag en kust haar op haar knie.
“Camping!” Helen lacht smalend. “Een trailerpark in de suburbs. En daarna viel ik hier weer met mijn neus in de boter. Het referendum. Ik heb je amper gezien de afgelopen week.” Ze duwt hem van zich af en staat op terwijl ze met haar hand haar onderrug ondersteunt. “Maar ja, dat hou je toch als je het met een journalist doet. Ik ga even plassen. Dat wordt wel steeds erger, hoor. En dan moet ik nog drie maanden.”
“Neem gelijk een biertje mee.” Geert kijkt met liefdevolle blik de licht waggelende Helen na.
“Het was wel balen, hè?” Zegt hij.
“Wat?” Vraagt Manon.
“De uitslag van het referendum.”
“Ik had stiekem gehoopt dat alle peilingen er naast zaten.” Bekent Manon. “Maar nee, hoor, het was nog erger dan ik dacht. Absurd idee, dat referendum.”
“Jij bent toch een D66-stemmer?” Godelieve gooit een schelpje in de lucht voor Bobbe. “Dan hoor je voor het referendum te zijn.”
“Ik ben in principe niet tegen referenda,” zegt Manon, “maar voor dit soort grote onderwerpen werkt het niet. Een referendum is heel geschikt om de mensen mee te laten denken wat voor soort bomen er in de straat moeten, en of de kerkklokken wel of niet op zondag mogen luiden en of er wel of geen wipkippen op de pleintjes moeten komen, dat soort dingen... Maar je laat je domme, bange burgers toch niet over zoiets ingewikkelds als een Europese Grondwet beslissen? Dan weet je zeker dat je niet de uitkomst krijgt die je wilt.”
“Dat hebben ze anders niet van tevoren voorzien.” Werpt Geert tegen. “De Fransen ook niet trouwens, anders hadden ze het nooit gedaan. Ze hadden er alle vertrouwen in dat het volk hun advies zou opvolgen.”
“Voor ik op vakantie ging leek het daar ook nog op.” Beaamt Manon. “De meeste mensen waren toen nog vòòr. Hoe zou het nou komen dat het zo anders is gelopen?”
“De regering heeft het laten lopen.” Geert haalt zijn schouders op. “Ze waren er zo vast van overtuigd dat het “ja” al binnen was, dat ze veel te laat in actie zijn gekomen. Marijnissen en Wilders zijn - heel slim overigens - in dat gat gesprongen en hadden daardoor alle ruimte om hun conservatieve ideeën te spuien.”
“En daar lopen alle domme mensen achteraan.” Zegt Manon zuur. “Die zijn makkelijk te beïnvloeden door populisten.
“Ho, ho.” Godelieve grijpt in. “Ik stem wel SP en ik heb ook tegen de grondwet gestemd.”
“Dat staat je mooi dan.” Zegt Geert. “Waarom in hemelsnaam? Jij bent niet laag opgeleid en je bent ook geen godsdienstwaanzinnige, want die hebben met name tegen gestemd. Ik had gedacht dat jij als kunstenaar toch wel met je hoofd zou stemmen en niet met je onderbuik.”
“Ik hèb met mijn hoofd gestemd,” zegt Godelieve beledigd, “maar ik vind dat de Unie veel te groot wordt. Dat kunnen we niet aan.”
“Maar daar ging het referendum helemaal niet over.” Geert werpt haar een bestraffende blik toe. “Je denkt toch niet dat je de toetreding van Turkije en andere landen tegen kunt houden door nu nee te zeggen tegen een verdrag?”
“Het helpt misschien.” Godelieve haalt haar schouders op. “En de euro had er nooit moeten komen. Alles is zoveel duurder geworden.”
“Ook daar ging het referendum niet over.” Geert slaakt een diepe zucht.
“Maar je kunt toch niet ontkennen dat we onze gulden hebben verkwanseld? Die hebben we veel te goedkoop omgewisseld. Weet je wat je nu betaalt voor een kop koffie op een terras? Bijna twee keer zoveel als voor de euro.”
“We waren ook wel erg goedkoop met ons kopje koffie vergeleken met de rest van Europa.” Zegt Geert. “Hoe dan ook, dat kun je niet op Europa afschuiven. Dat is de schuld van de horeca en er zijn ongetwijfeld ook andere bedrijven die de komst van de euro hebben misbruikt om de prijzen flink op te schroeven. Maar dat heeft niks met verkwanseling van onze gulden te maken.”
“Ze hadden hem toch nog even flink kunnen opwaarderen voor de euro ingevoerd werd.”
“Dat kan toch niet zomaar!” Geert kijkt haar ongelovig aan. “Onze gulden was al twintig jaar gekoppeld aan de Duitse mark en sinds de jaren negentig met de andere Europese munten.”
“Dus in feite hadden we toen eigenlijk al een euro.” Constateert Manon.
“Ja, alleen nog niet fysiek. Ik ben ervan overtuigd dat we er met de euro, afgezien van de duurdere kopjes koffie en ander klein leed, flink op vooruit zijn gegaan.”
“Nou, ik niet.” Zegt Godelieve. “En dan hebben we nog het nog niet gehad over onze idioot hoge bijdrage aan Europa. Daar ben ik het ook helemaal niet mee eens.”
“En jij stemt SP?” Geert trekt spottend een wenkbrauw op. “Dat is niet echt een socialistische gedachte die je daar spuit. De welvarenden zorgen voor de minder welvarenden, dat is toch een belangrijk socialistisch uitgangspunt als ik me niet vergis? Godzijdank wonen wij in een welvarend land en kunnen we uit solidariteit de minder fortuinlijke landen helpen om economisch sterker te worden. Daar worden we uiteindelijk allemaal beter van.”
“Maar dat kost ons enorm veel geld.” Klaagt Godelieve. “Neem nou Ierland. Dat is een hartstikke rijk land en die krìjgen alleen maar geld van de Unie.”
“Ierland is inderdaad van een van de armste tot een van de rijkste landen uitgegroeid, terwijl Duitsland niet eens meer in de top tien staat. Dat had al lang aangepast moeten worden. Maar over alles moet worden onderhandeld en als je al overeenstemming kunt bereiken wordt dat voor lange tijd vastgelegd. Ik zie nog niet hoe Europa zich van deze logheid zou kunnen verlossen.”
“Daar had de nieuwe Grondwet nou bij kunnen helpen.” Zegt Manon. “Nou ja, Geert, jij hebt inmiddels wat meer tijd voor Helen misschien?”
“Ik moet woensdag weer naar Italië.” Geert trekt een diepe rimpel in zijn voorhoofd. “Een referendum over kunstmatige bevruchting zondag en maandag. Vertellen jullie het Helen?”

Gepubliceerd: 07-06-07. Vond plaats op: 07-06-05. Tags:  Amerikaanse geschiedenis ; Europa ; misdaad en corruptie ; politiek binnenland ; politiek buitenland ; Verenigde Staten ; verkiezingen ;