Kiekje
 
 
 
afbeelding afbeelding
«  Aflevering 178: Over drammerige vegetariërs en grondwettelijke rechten  »
 
Manon luncht met Aleona en merkt dat ze meer zendingsdrang heeft dan ze zich heeft gerealiseerd als ze Aleona ervan weet te overtuigen dat die geen broodje fricandeau moet nemen. Ze praten over de Europese Grondwet waarover in juni een referendum gaat plaatsvinden en over de Oekraïense inzending van het songfestival.

“Wat zijn ze weer mooi dit jaar.” Aleona spreidt haar armen alsof ze de paarse bloemenzee op het Lange Voorhout wil omarmen. “En het lijkt wel of ze helemaal niet hebben geleden onder het dikke pak sneeuw. Twee weken geleden had ik er nog een hard hoofd in of ze er dit jaar wel zouden staan.”
“Krokusjes zijn sterk.” Manon bukt zich en raakt voorzichtig met haar vinger de paarswitte blaadjes aan die het oranje hartje beschermen. Bobbe snuffelt geïnteresseerd aan het bloemetje om er vervolgens vlak naast te gaan zitten poepen. “Hè, Bobbe, wat poëtisch.” Manon staat op en haalt een boterhamzakje uit haar jaszak.
“Maar die sneeuw had ook wel wat.” Zegt Aleona. “Het was zo mooi! Je hebt echt wat gemist.”
“Dat heb ik nou al zo vaak gehoord de afgelopen dagen.” Manon steekt haar hand in het zakje en raapt het drolletje op. “Maar ik heb the Gates van Christo in de sneeuw zien staan.”
“Dat was ook vast heel spectaculair.”
“Ja.” Manon kijkt afwezig om zich heen of ze een prullenbak ziet. “Altijd hetzelfde.” Ze schudt geërgerd haar hoofd. “Geen prullenbak te zien. Ze willen wel dat we de hondenpoep opruimen, maar ze laten je wel een heel eind met zo’n warme drol lopen.”
“Ach, zo’n klein dingetje.” Zegt Aleona opgewekt. “Laten we maar door lopen. We komen zo vast wel een bak tegen. Was het niet verschrikkelijk druk in Central Park? Ik heb gehoord dat er meer dan 4 miljoen mensen op af zijn gekomen. Dat is toch bijna niet voor te stellen. Meer dan vijf keer zoveel bezoekers als het park normaal in die periode krijgt!”
“Central Park is groot.” Manon gooit het boterhamzakje in een donkergroene prullenbak die naast een bankje staat. “Ik vond het wel mee vallen. De drukte concentreerde zich voornamelijk bij de zuidingang van het park.”
“Zullen we hier gaan?” Aleona wijst naar een klein restaurantje met een lila geschilderde gevel met in zwierige letters de naam De Sumatraanse Panter. “Beetje rare naam, maar lekkere broodjes.”
Manon tuurt naar binnen. “Het ziet er wel gezellig uit.”
Aleona stapt kordaat naar binnen en Manon volgt haar. Ze kiezen een klein vierkant tafeltje uit bij het raam.
“Ik wil in ieder geval een cappuccino en...” Manon bestudeert de menukaart die, in een pietepeuterig, artistiek handschrift geschreven is.
“Ze hebben heerlijk broodjes fricandeau.” Zegt Aleona.
Manon schudt haar hoofd “Ik ben vegetariër.”
“Ben jij vegetariër?” Aleona fronst haar wenkbrauwen “Dat wist ik niet.”
“We hebben ook nog nooit samen gegeten.”
“Houd je niet van vlees?”
“Ik vond het altijd heerlijk, maar ik kreeg op een gegeven moment zoveel gewetensproblemen als ik een stukje vlees at dat het me eigenlijk niet meer smaakte.”
“En je man?”
“Felix? Die is zo mogelijk nog fanatieker dan ik.” Manon lacht.
“Al lang?”
“Achttien jaar geleden hebben we ons laatste stukje vlees op. De jaren daarvoor aten we alleen nog maar dieren die op een diervriendelijke manier geleefd hadden, zoals scharrelvlees en vis, maar daar zijn we ook maar mee gestopt. Het ging steeds meer naar dode dieren smaken.”
“Mmmm.” Aleona kijkt peinzend op de kaart. “Vind je het erg als ik wel een broodje fricandeau neem?”
“Natuurlijk niet.” Manon kijkt haar verbaasd aan. “Dat moet je toch zeker zelf weten. Vrijheid blijheid.”
“Gelukkig.” Zegt Aleona opgelucht. “Veel vegetariërs hebben een enorme zendingsdrang.”
“Ik niet, hoor.” Zegt Manon. “Ik ga er van uit dat ieder mens nadenkt over wat er in de wereld om hem heen gebeurt. En dat hij zijn keuzes in het leven daarom bewust maakt. Zo ga ik er van uit dat jij ervan op de hoogte bent hoe dieren worden gehouden in de bio-industrie. Als jij er dan toch voor kiest om dat broodje varkensfricandeau te eten, weet je dat je bijdraagt aan het dierenleed in de wereld. Maar het blijft jouw keuze.”
“En, heeft u de keuze al kunnen maken?” Een kleine, donkere vrouw staat naast hun tafeltje, haar blocnote en pen in de aanslag.
“Doe mij maar een cappuccino en een broodje geitenkaas met honing.” Zegt Manon.
“En voor mij maar een glas melk en een broodje brie.”
“Aleona! Dat hoeft echt niet!”
“Het is goed, hoor.” Aleona knikt naar de vrouw die zich verwijdert. “Je hebt wel gelijk. Maar ik heb me wel op je verkeken, je hebt wel degelijk zendingsdrang.”
“Ik vind dierenleed en dierenrechten heel belangrijk.” Zegt Manon. “Zo belangrijk dat ik straks tegen de Europese Grondwet ga stemmen omdat die zeer dieronvriendelijk is.”
“Dat meen je niet!” Aleona kijkt haar verbouwereerd aan. “De rechten voor de dieren in Europa worden door de Grondwet juist verbeterd.”
“Oh ja? Ze hebben er misschien wel wat over in opgenomen, maar waarom hebben ze dat ene zinnetje er nou aan toegevoegd? Dat er wel rekening moet worden gehouden met dieren maar dat religieuze en culturele tradities gerespecteerd moeten blijven. Dat betekent dat het stierenvechten in Spanje door blijft gaan, dat schapen en geiten zonder verdoving ritueel geslacht mogen worden om nog maar niet te spreken over die arme ganzen die drie maal per dag met een trechter en een slang van dertig centimeter grote hoeveelheden maïspap in hun maagjes gepompt krijgen.”
“Maar je kunt toch niet ontkennen dat het een stap op de goede weg is. Dat er iets over dierenrechten is opgenomen vind ik al winst.”
“Winst? Een gemiste kans is het.”
“Ik vind je nu toch wel een beetje naïef, Manon. Je kunt toch niet verwachten dat je onze manier van denken in een keer kunt doorvoeren in alle lidstaten van Europa? Dat is een proces wat stap voor stap gevoerd moet worden. Doordat het nu een grondwetsartikel is geworden worden de lidstaten verplicht om rekening te houden met het welzijn van de dieren. Het lijkt op de afspraak die in 1997 is gemaakt en die geleid heeft tot een verbod op dierproeven voor cosmetica. Elk stapje is er een en zolang het maar de goede kant op gaat zie ik het als winst.”
Manon zwijgt.
“Bovendien kunnen dierenbeschermingsorganisaties nu zelf door de invoering van het burgerinitiatief actie ondernemen. Elk wetsvoorstel kan op de Europese agenda gezet worden als er genoeg handtekeningen zijn verzameld. En ik weet inmiddels...” ze geeft Manon een knipoog, “dat de meeste dierenliefhebbers flinke zendingsdrang hebben ook al realiseren ze zich dat zelf vaak niet, dus die krijgen dat vast wel voor elkaar. Zelfs de dierenbescherming ziet het als een stap vooruit. En ik zou, als ik jou was, ook nog maar eens heel goed nadenken voor ik tegen de grondwet ga stemmen op 1 juni. De dierenrechten zijn maar zo’n klein onderdeel. Dat kun je toch niet loskoppelen van het geheel? Voor de mensenrechten bijvoorbeeld is de Europese Grondwet erg belangrijk. In het grondrechtenhandvest zijn alle rechten en vrijheden vastgelegd en ze zijn bindend voor alle lidstaten. Bovendien stelt de grondwet dat de EU toetreedt tot het Europees Verdrag tot Bescherming van de Rechten van de Mens en de Fundamentele Vrijheden. Het betekent dat de Europese Unie kan worden aangesproken op mensenrechtengebied. Voor Nederland is dit natuurlijk niet zo belangrijk, maar voor sommige nieuwe lidstaten wel. Het is zowiezo een belangrijk signaal naar de Amerikanen die het niet zo nauw nemen met de mensenrechten. Zeker nu ze vorige week weer een deel van de Weense conventie hebben opgezegd.
“Weense Conventie?” Manon kijkt haar vragend aan. “De Geneefse conventie ken ik wel.”
“De Geneefse conventie is veel ouder. De Weense is een optioneel protocol dat uit 1963 stamt. Daarin is vastgelegd dat het Internationaal Gerechtshof het uiteindelijke hof van beroep is voor mensen die bij vervolging of arrestatie in een buitenland niet de correcte bijstand hebben gehad. Het protocol bepaalt bijvoorbeeld dat het VN-hof in Den Haag uitspraak kan doen over doodstraffen die zijn opgelegd aan buitenlanders. Er zijn in de afgelopen jaren meerdere keren doodstraffen in de VS aangevochten in Den Haag.”
“En nu hebben ze dat opgezegd?”
“Ze willen niet meer dat buitenlanders die de doodstraf hebben gekregen bezocht worden door hun eigen diplomaten. En de bemoeienis van het Internationaal Gerechtshof bij de ter dood veroordeelden was hen al een tijdje een doorn in het oog. Nu hoeven ze hun oren niet meer naar Den Haag te laten hangen.”
“Geitenkaas met honing?” De donkere vrouw kijkt hen vragend aan. Manon steekt haar hand op. Aleona krijgt een broodje brie.
“Dat ziet er goed uit, zeg!” Manon kijkt verheugd naar het opengesneden pistoletje, waarop dikke plakken geitenkaas liggen bedekt door een laag goudgele honing.
“Eet smakelijk.” De vrouw verdwijnt weer nadat ze nog twee koffie heeft neergezet.
“Hee,” Aleona laat haar vork en mes onbeweeglijk boven haar bord hangen en luistert naar de muziek. “Glennis Grace. Die gaat toch naar het songfestival voor Nederland?”
“Ik zou het niet weten.” Manon haalt ongeïnteresseerd haar schouders op. Ze heeft meer belangstelling voor haar broodje.
“Ja, volgens mij wel. En met dit nummer My impossible dream. Ik vind haar erg goed. Wist je dat het in Kiev is dit jaar? Raad eens wat de Oekraïense inzending wordt?”
“Geen idee." Zegt Manon ongeduldig. "Ik ben niet thuis in de Oekraïense muziek.”
“Greenjolly met het lijflied van de Oranjerevolutie. Razom nas bagato! Samen zijn we met velen, samen zijn we onoverwinnelijk.”

Gepubliceerd: 15-03-07. Vond plaats op: 15-03-05. Tags:  beeldende kunst ; dierenactivisme ; donorschap ; Europa ; landbouw, veeteelt en visserij ; mensenrechten ; muziek ; Oekraïene ;