Kiekje
 
 
 
«  Aflevering 279: Over goedwillende demonstranten en mediagenieke AMV-ers  »
 

Plinia is met Helen en een pan soep naar Amsterdam afgereisd om Geert’s zoon Jochem op te zoeken in het Occupy-tentenkamp op het Beursplein. Ze is onder de indruk van de gemoedelijke sfeer maar snapt nog steeds niet goed waar de demonstranten nu tegen zijn. Met Jochem’s Angolese vriend, Nito, bespreekt ze de zaak van de uitgeprocedeerde asielzoeker Mauro die een studievisum krijgt en voorlopig nog even in Nederland mag blijven.

 
 
 
Gepubliceerd: 02-11-13. Vond plaats op: 02-11-11. Tags:  asielbeleid en integratie ; demonstraties en rellen ; politiek binnenland ;
 
Kalle Lasn Kathleen Ferrier Ad Koppejan Mauro Gerd Leers
 
 
 
 
 
Over goedwillende demonstranten en mediagenieke AMV-ers (Integrale tekst)

Het is 2 november 2011 - Allereerst mijn verontschuldigingen aan al mijn fans die vorige maand tevergeefs op mijn videoblog hebben gewacht: ik had het zo druk met al het papierwerk voor het regelen van mijn Franse huis, dat het er niet van is gekomen. MIJN Franse huis, je hoort het goed. Het voorlopig koopcontract is getekend en over een dikke maand is de oplevering. Leuk, he? Kan ik me op de Franse waan van de dag van gisteren gaan richten… Maar voorlopig blijf ik nog even jullie hype-hunter. Dat moet ook wel, want ik heb vorige maand ook besloten om mee te werken met het onderzoek over de veranderde Nederlandse identiteit en de Nederlandse waan van de dag van gisteren staat daarbij toch centraal. Zo ben ik vandaag met Helen meegegaan naar Amsterdam om een pannetje soep te brengen bij Jochem die sinds twee weken in het Occupy-tentenkamp op het Beursplein bivakkeert. Jochem is wat dat betreft een echte zoon van Geert, en laat geen kans onbenut om te demonstreren. Er staan hier heel veel tenten en het oogt allemaal erg sympathiek, maar het is wel een beetje onduidelijk waartegen nou eigenlijk gedemonstreerd wordt. Dat protest tegen die AWAC’s 5 jaar geleden begreep ik nog wel, maar hier kan niemand me precies vertellen waar het nou eigenlijk over gaat. Er wordt links en rechts wat geroepen over roofkapitalisme en graaibankiers maar ook worden er meer en vooral leukere banen geëist, groene energie en minder oorlog. Tja, daar kun je natuurlijk niet zo veel mee. Het klinkt niet erg aardig, maar mij bekruipt een beetje het gevoel dat het demonstreren om het demonstreren is, meedoen is belangrijker dan je gelijk krijgen. Occupy-Wallstreet had nog een duidelijk doel: Kalle Lasn van Adbusters riep op om Wallstreet te bezetten uit protest tegen de macht van het bedrijfsleven en de banken over de Amerikaanse politiek. Hij vindt dat de overheid zijn oren laat hangen naar de wil van de bedrijven omdat de politici volkomen afhankelijk zijn van hun donaties. Er is een duidelijke oproep aan Obama dat er een scheiding tussen geld en politiek moet komen. Weg met de schijndemocratie! Kijk, daar zou je nog wel wat mee kunnen. Maar het overgewaaide Occupy wordt nu in veel landen gebruikt om een algemene onvrede te uiten. Om te laten horen waar je het niet mee eens bent, en zolang er niet een duidelijke eis geformuleerd wordt, blijkt het toch een beetje vaag allemaal.

Afijn, we hebben een tijdje bij de tent van Jochem gezeten en hebben kennis gemaakt met zijn Angolese vriend Nito. Jochem kent hem nog uit zijn AWAC-demonstratietijd in Limburg. Ze noemen elkaar BIP’s, Brothers in Protest. Hij vertelde dat hij als 9-jarige jongen indertijd door zijn familie naar Nederland was gestuurd tijdens de burgeroorlog in Angola. Hij is dus eigenlijk een soort Mauro, met wiens lot hij vanzelfsprekend zeer begaan is. Toen hij op zijn 17e uitgezet dreigde te worden is hij ondergedoken tot hij 21 was en kon trouwen met een Nederlandse vrouw die hem wilde helpen. Mauro is daar jammergenoeg nog te jong voor maar hij is blij dat nu uiteindelijk besloten is om hem een studievisum te geven. Ik ben natuurlijk ook wel blij voor Mauro, maar dit omzichtige compromis dat tot stand is gekomen na de poot-stijfhouderij van onze vertrouwde CDA-dissidenten Koppejan en Ferrier, is natuurlijk eigenlijk belachelijk. Als je de wet te streng vindt, moet je hem aanpassen, maar er niet omheen gaan lopen rommelen want straks staat het volgende kind bij Leers op de stoep wiens situatie ook op een zieligheids-schaal moet worden afgemeten. Kom op, zeg! Dit is de kans als rijk land om je menselijke gezicht te laten zien en al die asielkinderen die al langer dan acht jaar in Nederland wonen - en dus eigenlijk qua emotionele identiteit gewoon Nederlanders zijn - gewoon een verblijfsvergunning te geven! Geef ze een kans, het zijn er maar zo’n 2000, dat gaat toch nergens over?
Ah, Helen is weer veilig terug. Dapper van haar dat ze op die Dixie-plee is gegaan.