[uit het dagboek van Plinia]
De opening van de tentoonstelling is godzijdank achter de rug. Wat heb ik daar tegenop gezien! Het was nog een heel gedoe om mijn werk op een plek te krijgen waar het goed tot zijn recht kwam. Het moest natuurlijk een beetje donker zijn en verder had ik ook een stukje witte muur nodig om het effect van de projectie te laten zien. Ik heb al flink moeten inleveren, want ik wilde “Sleep well” eigenlijk laten zien op een nachtkastje naast een bed. Maar daar was helemaaaaaal geen ruimte voor. Het stukje witte muur was al een hele strijd. Suna heeft echter haar best gedaan en het staat nu in een hoek op de grond met aardig wat ruimte eromheen. Ik ben niet ontevreden. Jammer dat het vanwege de kwetsbaarheid op de grond voor de opening moest worden afgezet met zo’n lelijk rood-wit gestreept plastic lint. Ik wilde eigenlijk prikkeldraad, maar dat was helemaal onbespreekbaar.
Bart Stapert, de voorzitter van Amnesty Nederland, opende te tentoonstelling. Hij vertelde eerst wat over de ontstaansgeschiedenis van Amnesty. Het was ook interessant om te horen wat Amnesty zoal heeft bereikt in de loop der jaren, maar door zijn woorden realiseerde ik me ook weer dat er nog wel heel veel mis is met de mensenrechten. Het was natuurlijk ook wel treurig dat Nederland na negen jaar voor het eerst weer genoemd wordt in het Jaarboek van Amnesty International. Dat komt vooral door de behandeling van asielzoekers en migranten, en dan wordt met name de Schipholbrand genoemd waarbij 11 mensen omkwamen, maar ook de overspannen terrorismewetgeving van Nederland baart Amnesty zorgen.
Maar Nederland haalt het wat schending van de mensenrechten betreft natuurlijk niet bij VS met zijn geheimzinnige CIA-vluchten en dubieuze gevangenissen in Cuba en Afghanistan en God weet waar, waar honderden gevangenen zonder proces vastgehouden worden onder erbarmelijke omstandigheden. Verder zouden de Amerikanen zich kapot moeten schamen voor het feit dat ze nog steeds de doodstraf hebben. Alhoewel er gelukkig sinds vorig jaar geen minderjarigen meer ter dood mogen worden gebracht, ligt de executie-score in God’s own country nog altijd op 60. Koploper is echter nog altijd China die met 1770 geëxecuteerden, 80 procent van de totale wereldexecuties op zijn naam heeft staan. Dat is ook geen kattenpis!
Er zijn gelukkig ook positieve ontwikkelingen te melden: Mexico en Liberia hebben onder andere de doodstraf afgeschaft en sinds maart hebben we een nieuwe Mensenrechtenraad. Dat was ook hoog tijd want het is natuurlijk van de gekke dat landen als Soedan en Zimbabwe door hun lidmaatschap konden voorkomen dat ze zelf aangepakt werden. De Verenigde Staten wilden overigens niet meedoen, die zijn natuurlijk veel te bang dat ze zelf in het beklaagdenbankje komen.
Stapert eindigde met het voorlezen van de namen van alle deelnemers. Ik werd als laatste genoemd. Hij stelde mij voor als “De vrouw die de hysterische wereld in een soap weet te vangen en die de rechten op haar eigen naam heeft weggegeven. Mag ik u voorstellen aan Plinia.” Een mooier begin van mijn nieuwe identiteit had ik me niet kunnen wensen. Maar iedereen is wel geschrokken van mijn blauwe haar.
