Kiekje
 
 
 
afbeelding afbeelding
«  Aflevering 148: Over zuigende journalisten en verlichte bisschoppen  »
 
Manon en Guus gaan weer op pad . Manon wordt, als ze staat te wachten op Guus, aangesproken door een man met een wilde baard die de weg kwijt is. Hij lijkt op Abdul Jabbar van de Ven, de man die Wilders dood wenste in het praatprogramma bij Andries Knevel. Ze bediscussieren de dubbele nationaliteit van allochtonen en de verlichte plannen van (...)

“Wat moest die griezel van je?” Guus houdt het portier wijdt open voor Manon terwijl hij de man in de witte mustahabb nakijkt.
“Hij was de weg kwijt.” Manon gaat naast Guus zitten en kust hem op zijn wang.
“En daarvoor zijn vrouwen wel goed genoeg.” Guus schudt misprijzend zijn hoofd.
“Het was gewoon een Nederlandse man, hoor.”
“Ja, ja. Net als die Van de Ven zeker.” Guus start de motor. “Een als fundamentalistische moslim vermomde Brabander. Het is toch vreselijk dat hij Wilders dood wil hebben?”
“Dat was niet aardig.” Geeft Manon toe “Maar die Andries Knevel heeft ook wel vreselijk zitten zuigen, hoor.”
“Zitten zuigen? Andries Knevel is gewoon een uitstekende journalist die naar boven heeft gehaald wat onder de oppervlakte zweefde. Gelukkig weten we nu gelijk wat voor vlees we in de kuip hebben en wat voor rare denkbeelden die vent heeft.”
“Ach, die man stond enorm onder druk tijdens dat interview.” Vergoelijkt Manon. “En over goede journalistiek gesproken: een echt goede journalist gaat geen haat zaaien om achteraf te gaan zitten jammeren dat hij alleen maar de vrede wilde bevorderen. Een goede journalist zoekt de waarheid en geeft zijn slachtoffer ook de kans om zijn uitspraken te nuanceren. Dat heeft Van de Ven nu achteraf moeten doen. Hij heeft gezegd dat hij met zijn opmerking bedoelde dat hij er niet om zou treuren als Wilders op korte termijn zou komen te overlijden. Net zoals ik ervan overtuigd ben dat jij niet verdrietig zou zijn als die Van de Ven morgen onder een auto zou komen. Hij heeft zich in die uitzending sowieso al gedistantieerd van moord.”
“Maar je kan niet zomaar ongestraft iemand dood wensen.”
“Vrijheid van meningsuiting.” Zegt Manon droog. “We vonden toch allemaal dat dat moet kunnen? Was het niet Theo van Gogh die Paul Rosenmöller ooit een flinke tumor in zijn hoofd toewenste? Daar maakte niemand zich druk om indertijd.”
“Theo van Gogh was een onschuldige filmmaker.” Werpt Guus tegen. “Dit is een gevaarlijke, haat predikende man met veel invloed op jongeren. Ik mag hopen dat ze hem een flinke douw geven.”
“Waarvoor? Hij heeft niet gedreigd Wilders te vermoorden.
“Hij zet anders wel aan tot haat en discriminatie.”
“Maar niet tegen een groep mensen. Zijn haat is tegen een persoon gericht, dus daar kunnen ze volgens mij juridisch niets mee. Dat zou jij toch moeten weten.” Manon kijkt hem geringschattend aan. “Bovendien denk ik dat de uitlokking van Knevel een veroordeling nog verder minimaliseert.”
“Het wordt hoog tijd dat ze de dubbele nationaliteit eens gaan aanpakken.” Moppert Guus.
“Waar slaat dat nou weer op? Dat lost het probleem Abdul-Jabbar van de Ven toch niet op? Een Hollandse jongen kan je zijn Nederlanderschap toch niet ontnemen?”
“Nee, hem niet.” Zegt Guus korzelig. “Maar wel al die andere fundamentalistische Marokkanen en Turken. Ze noemen zich Nederlander als het om uitkeringen en onze sociale voorzieningen gaat, maar zodra je begint over de Nederlandse cultuur draaien ze zich om. Ze moeten maar gewoon Nederlander worden als ze hier wonen. Als ze hun eigen nationaliteit houden gaan ze zich toch nooit thuis voelen hier?”
“Volgens Fadona kunnen Marokkanen hun eigen nationaliteit niet eens opgeven al zouden ze willen. Dat staat de Marokkaanse wet niet toe. Eens een Marokkaan, altijd een Marokkaan.”
“Maar die kinderen die hier geboren zijn dan? Tachtig procent daarvan heeft ook de dubbele nationaliteit. Dat is toch niet nodig?”
“Die zijn volgens de Marokkaanse wet ook Marokkanen.”
“Dat moet dan maar eens gauw veranderd worden, maar daar gaan die islamitische staten natuurlijk nooit in mee.” Moppert Guus verder. “Die zien natuurlijk graag dat de islam zich via zijn onderdanen verspreid over Europa. En dat lukt aardig op deze manier. Nou ja, misschien moeten we er maar in berusten dat we straks een islamitische kolonie worden. Geen individuele vrijheid en democratie meer.” Hij stuurt om twee fietsers heen die staan te ruziën bij een verkeerslicht. “Maar godzijdank heeft Donner het gevecht gewonnen voor onze eigen God.”
“Ja, belachelijk dat de PvdA zich heeft terug getrokken.” Manon ritst haar tas open haalt er een pakje kauwgum uit. “Omdat het nu een fout signaal naar moslims zou zijn. Slappelingen! Dit was hèt moment om dat rare godsdienstwetje er uit te gooien. Donner heeft het op een presenteerblaadje aangeboden. Zo’n moment komt geen tweede keer.”
“Zelfs bisschop Muskens is het dit keer met je eens.” Guus schudt zijn hoofd als Manon de kauwgum voor zijn neus houdt. “Maar meer uit praktische overwegingen. Hij is van mening dat het onmogelijk is mensen te vervolgen wegens godslastering.”
“Dat is wel een verlichte man, hè?” Manon herinnert zich het interview met de geestelijke. “Tweede Pinksterdag omruilen voor het Suikerfeest, opheffing van het celibaat en vrouwen in hoge bestuursfuncties.. Hij heeft zelfs voorgesteld dat vrouwen kardinaal mogen worden. Dat vind ik nogal wat voor een katholiek.”
“Hij heeft zelfs gezegd dat iedereen zijn god maar Allah moet noemen omdat moslims, joden en christenen allemaal kinderen zijn van Abraham.” Guus glimlacht bezorgd. “Ik weet niet of ze hem dit in Rome in dank zullen afnemen.”
“Toch is hij niet helemaal consequent.” Vindt Manon. “Als je dan zo tolerant bent vind ik dat je ook voorstander moet zijn van de Europese toetreding van Turkije, maar dat wil hij niet omdat dan de islam te veel invloed zou kunnen krijgen.”
“De hardnekkige fundamentalistische islam van Turkije.” Verbetert Guus haar. “Hij heeft gezegd dat je de fundamentalistische islam niet zomaar kan loslaten op Europa, dat geeft enorme cultuurbotsingen en dat ben ik absoluut met hem eens. We zitten nu al opgescheept met een enorme groep mensen die helemaal niet gewend is om vrij met elkaar te debatteren over normen en waarden. Die van hen liggen namelijk vast in de islamitische wetgeving en de koran en een grote groep machtige fundamentalisten waakt daarover. Ook hier. Nee, we krijgen echt een groot probleem met deze mensen die hier niet thuis horen.”
“Hoor jij hier wel thuis dan?”
“Ja. Dit is ons land.”
“Omdat jij toevallig het geluk hebt gehad dat je in een blank Westers land geboren bent en niet in een boerengehuchtje in hongerend Afrika?”
“En mijn ouders en mijn voorouders ook.”
“Omdat die toevallig ook op dit stukje van de wereld geboren zijn? Kom nou toch, Guus.” Manon lacht honend. “Er is niks van ons bij.”
“Onze voorouders hebben anders wel onze welvaartsstaat opgebouwd en wij zijn het aan hen verplicht die te beschermen.”
“Wat wil je eraan doen? De landsgrenzen dicht metselen, zoals Wilders wil? We leven toch niet op een andere planeet? Nederland draait binnen een gigantisch geografisch en economisch netwerk en we kunnen niet functioneren zonder dat netwerk. Europa heeft nu eenmaal een multiculturele samenleving en we zullen toch de problemen met elkaar moeten oplossen.”
“We hebben ze altijd veel te veel vertroeteld.” Zegt Guus bitter. “Uitkeringen, kinderbijslag, gesubsidieerde moskeeën in hun eigen ghetto’s... Billen vegen, neuzen snuiten.”
“Juist daarom kun je hen niet zomaar ineens de rug toekeren.”
“Al die goede bedoelingen hebben de culturele verschillen alleen maar vergroot.” Gaat Guus onverstoorbaar verder. “Het is de hoogste tijd dat we onze troetel-allochtonen laten weten dat integratie niet van een kant kan komen, dat er wel degelijk een inspanningsverplichting is voor nieuwkomers: inburgeren, taal leren en vooral de lange tenen inkorten.”
“Maar een culturele revolutie kost tijd. En die tijd moeten we hen wel gunnen. Hoe lang hebben wij niet over onze emancipatie en secularisatie gedaan? Nu leven we misschien op het meest ongelovige stukje van onze aardbol, maar het is wel een van de meest democratische en tolerante stukjes.” Manon kijkt tevreden naar het in lichte mist gehulde landschap. “We mogen elke God aanbidden die we willen, of helemaal geen, en dat vind ook iedereen best.”
“Nog wel.” Zegt Guus zuur. “Maar ik meen dat er nu zeventien miljoen moslims in Europa leven, dus ik weet niet hoe lang dit nog zal duren.” Hij wijst naar een oude kerk, die links van de weg grootdeels achter een rij platanen verborgen is. “Kijk, daar is het. Galerie Nu of Nooit. In een gesculariseerde kerk. Hier moeten we toch slagen?”

Gepubliceerd: 30-11-06. Vond plaats op: 30-11-04. Tags:  asielbeleid en integratie ; christendom ; islam ; politiek binnenland ; vrijheid van meningsuiting ;