“Wat is er met je autootje gebeurd?” Fadona kijkt naar Manon’s lichtgrijze peugeot.
“Een aanrijding met een paard.”
“Een paard?” Fadona schiet in de lach. Ze stoot de grijze man, die naast haar staat, aan. “Hoor je dat, Bert? Ik zei het wel: Manon heeft altijd wat bijzonders.”
"Ik zie het." De man steekt haar zijn hand toe. “Bert.” Zijn samengeknepen ogen kijken haar vanachter zijn licht getinte brillenglazen geïnteresseerd aan. “Ik heb al over je gehoord.”
“Oh?” Manon kijkt haar vriendin met opgetrokken wenkbrauwen aan.
“Ik heb hem verteld dat je in Frankrijk geopereerd bent.” Zegt Fadona ongeduldig. “En... Wat zei de dokter?”
“Alles goed. Ik mag weer twee jaar weg blijven.”
“Fantastisch!” Fadona’s blik valt weer op het autootje. “Hoe krijg je het in hemelsnaam voor elkaar om een aanrijding met een paard te krijgen?”
“Ik reed op een smal dijkje bij Stalte achter een paard, stapvoets want ik kon er niet langs. Toen begon dat beest ineens te steigeren. Er zat een jong meisje op, die hem niet in de hand kon houden. Hij trapte naar achteren en bang.”
“Dan valt de schade nog mee.” Bert gaat op zijn hurken ziten om het beschadigde glas van het knipperlicht aan de voorkant te bestuderen.
"Iets van zestig euro, volgens de garage." Zegt Manon.
"Spotgoedkoop." Roept Bert uit. "Ik heb vorige week een stoeprand geraakt bij het inparkeren."
"Dat is toch niet zo erg?"
"Dan weet jij zeker niet dat banden voor een jaguar 190 euro per stuk kosten." Hij grijnslacht zuurzoet. "Dames, mag ik jullie uitnodigen voor een kop koffie?"
“Hoe was Parijs verder?” Fadona geeft haar een arm als ze naar de Theetuin wandelen.
“Leuk, maar erg druk.”
“Heb je de finish van de Tour de France nog gezien?” Vraagt Bert.
"We zijn wel even wezen kijken, maar het was zo druk en eigenlijk interesseert het me niet zo."
"Bert wel, hoor." Fadona geeft de grijze man een arm. "Hij fietst met Ron. Ze zijn onuitstaanbaar fanatiek samen."
“Hoe is het eigenlijk met Ron?” Wil Manon weten. "Is hij nog steeds zo depressief?"
“Helemaal niet. Hij heeft een nieuwe baan. Bij een bureau dat iets met zeeonderzoek doet. Hij is er helemaal in zijn nopjes. Oh, kijk,” Fadona wijst op een tafeltje in de schaduw, “die mensen gaan weg. Perfect!”
"Wat doe jij, als ik vragen mag, Bert?" Vraagt Manon als ze zitten.
“Bert is ambtenaar. Hij is woordvoerder bij Buitenlandse Zaken.” Zegt Fadona voor Bert antwoord kan geven. “Maar hij gaat over twee maanden al met pensioen.”
“Maar je ziet er nog zo jong uit!” Zegt Manon beleefd, terwijl ze naar het grijze, sluike haar en de ietwat schilferige snor kijkt.
“Toch word ik al zestig.” Zegt Bert trots. "De 15e. Hierbij ben je direct uitgenodigd voor mijn feestje. Het is trouwens prepensioen, hoor. Nu kan dat tenminste nog."
“Je hebt gelijk. Maar ergens ook wel jammer want het lijkt me dat je wel een interessante baan hebt.” Zegt Manon belangstellend. "Het is vast erg afwisselend. Ben jij toevallig ook betrokken bij die hele zaak over Artsen zonder Grenzen?”
“Schei uit.” Bert’s voorhoofd vertrekt zich in een diepe frons. “Ik droom van die Arjan Erkel. De minister heeft Artsen Zonder Grenzen nu voor de rechter gedaagd om dat losgeld terug te krijgen. Het is een van mijn taken om met de pers hierover te communiceren.”
“Hoe is dat nou precies gegaan?” Wil Manon weten. “Daar krijg je namelijk als gewoon burger echt geen hoogte van. Heeft het ministerie dat nou inderdaad geleend aan AzG of hebben ze het gewoon betaald?”
“Nee, het was geleend geld.” Zegt Bert stellig. “Er is totaal geen sprake van dat het een schenking betrof, want zoals je misschien weet betaalt een ministerie geen losgeld. Dat is een principiële zaak. Als er maar de geringste indruk wordt gewekt dat de Nederlandse staat losgeld betaalt voor ontvoerde burgers, is iedere Nederlander in het buitenland, en zeker in de gebieden waar Artsen zonder Grenzen meestal werkt, vogelvrij.”
“Waarom zeggen ze bij Artsen Zonder Grenzen dan niets te weten over een regeling dat het geld terug betaald zou moeten worden?” Dringt Manon aan. “Als het een lening is moet dat toch ergens vastgelegd zijn?”
“Natuurlijk, we hebben we daar documenten over." Bert schudt geïrriteerd zijn hoofd. "De zaak komt nu voor de rechter omdat we het heen en weer gepraat met AzG zat zijn."
“Als jullie verliezen kunnen jullie altijd besluiten om ze een paar jaar geen subsidie te geven.” Zegt Manon.
“Zo makkelijk is dat ook weer niet.” Bert schudt zijn hoofd. “Dat loopt allemaal via andere ministeries.”
“Bovendien is dat ook wel sneu.” Fadona trekt een pruillip. “Ze doen ook hele goede dingen. Kijk eens wat ze in Afrika allemaal gedaan hebben. Bovendien had Afghanistan ze ook niet kunnen missen.”
“Afghanistan!” Zegt Manon ontstemd “Daar zijn ze toch net weg gejaagd?”
“Een trieste situatie.” Bert trekt een doosje smint uit zijn zak en houdt het Fadona voor. “In een jaar tijd zijn daar ongeveer dertig hulpverleners vermoord. De dreiging is er zo groot geworden dat ze wel moeten vertrekken.”
“En de mensen blijven gesjochten achter.” Fadona vormt een kommetje met haar hand en Bert laat er twee smints in vallen. “Het zal mij benieuwen hoe lang ze nog in Irak kunnen blijven. Daar wordt het ook steeds gevaarlijker. Gisteren weer meer dan 100 doden met die autobom. Dan heb je juist dokters nodig."
“Is dat zo?” Manon kijkt haar verbaasd aan. “100 doden? Dat heb ik helemaal gemist.”
“Of je hebt het wel gelezen, maar het voor kennisgeving aangenomen.” Zegt Bert. “Zo gaat het bij de meeste mensen. Je leest het en je gaat weer over tot de orde van de dag.”
“Bleef het maar bij lezen.” Manon’s ogen glijden weg naar het golfplaten wandje achter Fadona waar de bladeren van de beukenboom een grillig schaduwspel veroorzaken. "In taal is de informatie al enigszins geordend en je kan er je eigen beelden bij maken. Tv ramt de beelden achter elkaar op je netvlies, zodat het lijkt alsof je er live bij bent. Bomaanslagen, gijzelingen, hongersnoden, overstromingen en gasexplosies bij de Zuiderburen... We staan er allemaal met onze neus bovenop. Het is toch geen wonder dat er zoveel stress is? We moeten het toch op een of andere manier verwerken.”
“Je laat dat soort gebeurtenissen bewust vervlakken en oplossen in schimmige herinneringen omdat je anders helemaal gek wordt.” Beaamt Fadona.
“En je zapt gewoon door naar een leuk quiz-programma.” Bert slaat op zijn knieën. “Dames, dit gesprek gaat helemaal de verkeerde kant op.” Hij wijst om zich heen. “Kijk eens hoe heerlijk we hier zitten. Zullen we dan toch maar een taartje bij de koffie bestellen?”

PS 15 maart 2007 Nederland heeft de rechtszaak verloren die het in Genève tegen Artsen zonder Grenzen had aangespannen om het losgeld voor Arjan Erkel terug te krijgen. Bovendien moet Nederland AzG 46.000 euro terugbetalen - met rente - die AzG op de Nederlandse ambassade in Moskou had neergelegd, en die Nederland sindsdien heeft gehouden. Ten slotte bepaalde de rechter dat Nederland de advocatenkosten van AzG betaalt - zo’n 70.000 Zwitserse frank, ofwel ruim 40.000 euro.