Kiekje
 
 
 
afbeelding afbeelding
«  Aflevering 173: Over enge buren en varende entertainmentfabrieken  »
 
Manon en Felix zijn met Kim mee gegaan voor een bezoekje aan een cruiseschip. Kim heeft verschillende klanten uitgenodigd met de bedoeling ze te verleiden tot een cruisje. Ze genieten van een uitgebreide lunch in het sjieke restaurant en raken aan tafel in gesprek met een echtpaar uit Texas over The Gates en de As van het Kwaad. De man is (...)

“Hier zijn jullie batches.” Kim reikt hen twee plastic hoesje aan waarin kaartjes zitten met hun namen vetgedrukt onder het logo van het reisbureau. Er zit een veiligheidspeldje aan waarmee ze het op hun kleding kunnen spelden. “Jullie zitten in B, dat is mijn groep. Ik moet nu bij de andere reisagenten gaan staan om de klanten te ontvangen.” Ze wijst op de blauwe stoelen in de grote wachtruimte van het cruiseschip. “Ik kom jullie wel halen als we het schip op gaan. Jullie vermaken je wel, hè?” Met kwieke tred en de kin energiek vooruit stevent ze weg.
“Het is ook een Akela.” Felix gaat zuchtend zitten. “Jullie lijken toch meer op elkaar dan ik dacht.”
“Kom eens hier.” Manon trekt Felix aan zijn jasje naar zich toe. “Even die batch opspelden.”
“Moet dat?” Felix deinst achteruit.
“Anders kom je het schip niet op.”
“Ik weet bij nader inzien eigenlijk niet of ik dat zo erg vind.” Hij laat zich onder licht protest de batch opspelden.
De wachtruimte vult zich langzaam met grijs- en witgekuifde mensen, gekleed in keurige vrije tijdskleding met witte sportschoenen eronder. De ruimte gonst van de lichte, verwachtingsvolle spanning.
Daar is Kim weer. Ze houdt een groot bord met een B boven haar hoofd. “Groep B!” Roept ze luid. “Groep B kan met mij mee!” Ze lacht enthousiast naar Manon en Felix.
Samen met een klein groepje bejaarden staan ze op en gehoorzaam volgen ze Kim die hen langs de kaartcontrole loodst. Als ze de loopplank over zijn draait Kim zich om naar de groep. “Welkom op de ms Veendam. Dit is een van de meest luxueuze cruiseschepen van de Holland America Line. Helaas kunnen we u dit keer niet het hele schip laten zien, want ze vertrekt later in de middag voor een cruise naar de Caribbean, maar er staat een voortreffelijke lunch voor u klaar in het gezellige restaurant. Daarna krijgt u in de entertainmentruimte een presentatie van de nieuwste cruises van Holland America. Wilt u mij nu maar volgen?”
Samen met de groep schuifelen ze door verschillende gangen, trappen en hallen achter Kim aan. Alles op het schip is vervaardigd van de meest luxueuze materialen en af en toe staan een aantal mensen bewonderend stil bij een sprankelende fontein, een fraai schilderij of een decoratief beeld. Alle kunst is saai van middelmatigheid zodat het zoveel mogelijk aansluit bij een breed publiek.
In het enorme restaurant zet Kim hen aan een ronde tafel naast twee andere echtparen.
“Je hebt er toch wel aan gedacht dat wij vegetarisch eten?” Schrikt Manon.
“Hoe kun je dat nou vragen.” Kim’s stem klinkt licht beledigd. “Je kent me toch?” Ze loopt naar een van de obers en wijst al pratend op Manon en Felix. De ober knikt en buigt. “Alles is geregeld.” Kim gaat naast Felix zitten en lacht professioneel naar de twee vreemde echtparen.
“Waar komen jullie vandaan?” Vraagt de vrouw, die links van Manon zit. Ze heeft een vriendelijk, open gezicht dat sterk contrasteert met haar stijve kapsel.
“Nederland.”
“Wat interessant.” Zegt de vrouw beleefd.
“En u?” Manon weet dat maar weinig bejaarden daadwerkelijk uit Florida komen.
“Texas.” De man naast haar buigt zich voorover. Hij heeft een kleurloos, kinderlijk gezicht.
“Dat kon je toch wel horen aan hun accent.” Mompelt Felix naast haar.
“Maar sinds een paar jaar wonen we hier. Zijn jullie op bezoek?”
“Bij mijn zus.” Manon wijst op Kim.
“Ze zijn eerst in New York geweest.” Zegt Kim.
“Hebben jullie het kunstwerk met de oranje vlaggen gezien?” Vraagt de vrouw.
“Absoluut.” Manon is verbaasd dat zoveel mensen van Christo’s installatie hebben gehoord. Blijkbaar heeft het heel veel publiciteit gekregen.
“U heeft hetzelfde haar als de vrouw van die kunstenaar.” De vrouw kijkt glimlachend naar Manon’s wilde haar, dat deze keer inderdaad erg oranje is uitgevallen.
“Verschrikkelijk dat ze geld steken in dat soort kunst.” Moppert de man. “Daar zit toch niemand op te wachten. Het kost ons handen vol geld en het is nog verschrikkelijk lelijk ook.”
“Ach, het staat er maar tijdelijk.” Zegt de vrouw vergoelijkend. “Volgende week is het al weer weg.”
“Dat is toch helemaal doodzonde.”
“Het heeft u helemaal niets gekost.” Zegt Manon licht geïrriteerd. “Christo en Jeanne-Claude hebben het hele project betaald uit eigen middelen. Ik heb gehoord dat ze zelfs 3 miljoen dollar hebben geschonken aan Central Park.”
“Toch moeten ze ons niet met die fratsen lastig vallen.” Zegt de man onwillig.
“Heel veel mensen hebben er anders van genoten, John.” Zegt zijn vrouw berispend.
“En ik denk dat de stad New York er goed aan verdiend heeft.” Manon neemt een slokje wijn, hij is wrang. “Vorig weekend was er op heel Manhattan geen hotelkamer meer te krijgen, sterker nog, ze verwachten dat New York er zo’n 250 miljoen dollar extra inkomsten door krijgt.”
“Excuse me.” De ober zet een wit bordje voor Manon neer waarop dunne plakjes meloen als een lotusbloem zijn gerangschikt. Het geheel is gegarneerd met bieslook en een toefje kruidenmayonaise. Zodra de ober zich heeft omgedraaid gooit Manon de wijn in de plantenbak naast de tafel.
“Als u eens echt mooie kunst wilt zien moet u naar het Tiffany museum bij Orlando gaan.” Zegt John.
“Oh ja, dat is echt schitterend.” Valt de vrouw haar man enthousiast bij. “Dat moet u echt doen.”
“We zullen het in gedachten houden.” Zegt Manon beleefd als ze Kim’s waarschuwende blik ziet. Ze hoort Felix ingehouden lachen.
“Heeft u al eens eerder een cruise gemaakt?” Kim brengt het gesprek op een veiliger onderwerp.
“Een keer naar Mexico en een keer naar de Caribbean.”
“Heeft u er wel eens aan gedacht om een cruise naar Europa maken? De cruise op de Middellandse Zee van Holland America Line is erg populair.” Kim’s stem klinkt weer professioneel enthousiast. “Het schip doet alle oude steden aan en er is veel ruimte in het programma opgenomen om ze uitgebreid te bezoeken.”
“Ik zou dat enig vinden, maar mijn man durft dat niet.” De vrouw kijkt even opzij naar John.
“Durft niet?” Manon vraagt zich af waarom iemand niet naar Europa zou durven gaan.
“Ik durf natuurlijk wel,” John lacht verdedigend, “maar het lijkt me niet verstandig. Jullie zitten wel heel dicht bij al die terroristen. En de Middellandse Zee, dat is helemaal gevaarlijk gebied. In die landen daaromheen wemelt het van de boeven.”
“Nou ja.” Manon kijkt Felix verbluft aan, ze heeft er nog nooit over nagedacht dat Amerikanen Europa als gevaarlijk zouden kunnen beschouwen. De vrouw knipoogt naar Manon.
“Maar mister Bush zal er wel korte metten mee maken.” Vervolgt John. “Irak hebben we nu onder de duim. Nu Iran en Noord-Korea nog laten zien dat er met ons niet te spotten valt.”
“En dan direct door naar Cuba en Zimbabwe” Zegt Felix neutraal.
John kijkt hem wantrouwend aan, niet zeker of Felix het nou met hem eens is of niet.
“Vergeet Wit-Rusland niet.” Doet Manon een duit in het zakje. “Dat ligt ook op Condie’s As van het Kwaad. Oh, en Birma natuurlijk.”
“Daar hebben we niet direct last van.” John heeft besloten dat ze het toch wel met hem eens zijn en dat het lichte cynisme dat hij bespeurt aan hun accent ligt. “Maar Iran en Noord-Korea zijn erg gevaarlijk omdat ze bezig zijn met kernwapens. Ik begrijp niet dat de Europeanen zich daar geen zorgen over maken.” Hij kijkt hen licht beschuldigend aan.
“Dat doen we ook wel,” zegt Felix, “maar wij proberen liever door middel van onderhandelingen te bereiken dat ze stoppen met het ontwikkelen van dergelijke wapens. Bombarderen is zo...” hij zoekt even naar het juiste woord.
“Niet chique.” Manon is bezig de meloenbloem te ontleden.
“Dan maar minder chique. Ik vind het behoorlijk naïef om te denken dat je kunt onderhandelen met die ayatolla’s.” John schudt geërgerd zijn hoofd. “Om over die vreselijke Noord-Koreaanse spleetoog nog maar te zwijgen. Wat hebben we nu met al dat zalvende geonderhandel bereikt? Dat die dictator zich heeft ingegraven met zijn kernwapens. Nee, hard aanpakken, dat is de enige taal die ze begrijpen.”
“Zo is dat.” Zegt Felix kordaat. “Sla erop. Laat dat maar aan de Amerikaanse soldaten over.”
Weer kijkt John hem argwanend aan. “Maar we kunnen het natuurlijk niet alleen. Jullie moeten wel helpen.”
“Tuurlijk. Wij houden van jullie president.” Zegt Manon geruststellend. Ze denkt aan de vele demonstraties tegen het beleid van de Amerikaanse president in België. “Hij is nou toch in Brussel? Als iemand ons ervan kan overtuigen van de noodzaak om Iran en Noord-Korea te bombarderen is hij het wel.”

Gepubliceerd: 28-02-07. Vond plaats op: 28-02-05. Tags:  Irak ; Iran ; Noord-Korea ; terrorisme ; Verenigde Staten ;