Kiekje
 
 
 
afbeelding afbeelding
«  Aflevering 151: Over ondeugende prinsen en collectieve stress-aanjagers  »
 
Manon vertelt dat Guus is vertrokken naar Thailand en Adriaan merkt op dat hij dan helaas de uitvaart van prins Bernhard moet missen. Ze vragen zich af of Hirsi Ali weer boven water zal komen bij de begrafenis. Manon vindt dat er door haar afwezigheid in het publieke debat een hype ontstaan is. Felix vindt de macht van de sensatiebeluste (...)

“Deze is het geworden.” Manon reikt Godelieve een foto aan.
“Een zeegezicht.” Godelieve kijkt geïnteresseerd naar de foto. “Wel iets heel anders dan mijn reliëf, maar wel mooi.”
“Het liefste wilde hij natuurlijk dat ding van jou terug, maar hier was hij uiteindelijk ook wel blij mee, geloof ik. Hij is trouwens gisteren naar Thailand vertrokken.”
“Wie is naar Thailand vertrokken?” Adriaan komt binnenlopen. Hij heeft zojuist met Felix een appelboompje geplant in de tuin.
“Guus.”
“Opgeruimd staat netjes.” Adriaan laat zich naast Godelieve op de grond zakken. “Wel sneu dat hij nu net de begrafenis van Prins Bernhard mist.”
“Dat zal hij erg vinden! Guus haat het koningshuis.” Godelieve lacht cynisch. “Dat Magere Hein die ouwe Bernhard nou toch te grazen heeft genomen, hè? Ik dacht echt dat die man niet kapot kon.”
“Ze hadden hem best wel weer kunnen oplappen.” Felix reikt haar een glas wijn aan en gooit Adriaan een blikje bier toe. “Maar hij wilde zelf niet meer geholpen worden.”
“Zijn jullie al wezen condoleren?” Adriaan trekt het lipje van het blikje en kijkt Manon aan. “Jij bent toch zo’n fan van het koningshuis?”
“Ik ben een Beatrix-fan.” Verbetert Manon hem. “De rest van het koninklijk huis kan me gestolen worden en zeker die oude schuinsmarcheerder. En bovendien is hij volgens mij nog niet naar Den Haag overgebracht.”
“Die onechte dochter van hem uit Parijs is ook overgekomen, hè.” Godelieve kriebelt Bobbe die naast haar op het kleed ligt over haar buik. “Alesia of zo.”
“Alexia.” Verbetert Adriaan haar. “Die logeert bij Margriet en Pieter op paleis ’t Loo.”
“Dan is het dus toch waar dat hij een onwettig kind heeft.” Manon knikt bedachtzaam.
“Een?” Felix trekt een wenkbrauw op. “Hij heeft er ik weet niet hoeveel.”
“Dat is niet bewezen.” Manon zucht. “Arme Trix. Dat ze dit nou ook nog moet meemaken. Het lijkt me niet niks om in zo korte tijd je vader, je moeder en je man te verliezen.”
“Beatrix redt zich wel.” Zegt Felix. “Die heeft een hele batterij prinsjes en prinsesjes die haar met liefde omringen.”
“Hoe vond je de reactie van de PvdA?” Vraagt Adriaan. “Ze noemden hem een kleurrijke, ondeugende en charmante prins. Dat is toch een gotspe.”
“Charmant was hij wel.” Godelieve bekijkt met afwezige blik het stapeltje foto’s dat Manon haar gegeven heeft. Haar blik blijft even rusten op een afbeelding van goudgele herfstbladeren in inktzwart water. “Zelfs toen hij hoogbejaard was vond ik het nog een knappe man.”
“En ondeugend was hij ook.” Zegt Adriaan. “Getuige Alexia.”
“Ik dacht dat Bos meer doelde op zijn ondeugende smeergeld-praktijkjes.” Zegt Felix. “Hij heeft Lockheed nu eindelijk toegegeven in een interview met de Groene Amsterdammer.”
“Een interview?” Manon kijkt hem verbaasd aan. “From hell?”
“Zoiets.” Felix lacht. “Het mocht pas gepubliceerd worden na zijn dood.”
“Hij gaf aan dat hij er wel erge spijt van had.” Zegt Godelieve mild. “En dat hij het geld wilde doorsluizen naar het Wereld Natuur Fonds.”
“Dat is makkelijk om achteraf te zeggen.” Felix blijft cynisch. “En bovendien, als hij het WNF een cadeautje had willen geven, had hij dat van zijn eigen geld moeten doen, niet van steekpenningen. Nee, voor mij blijft hij mister Lockheed, nu helemaal.”
“Hij krijgt een militaire begrafenis.” Zegt Adriaan. “Kan hij eindelijk zijn uniform weer aan.”
“Bijzetting.” Verbetert Manon. Ze staat op en loopt naar het aanrecht.
“Nou ja, bijzetting dan. Wanneer is dat eigenlijk?”
“Zaterdag.”
“Tien dagen na zijn begrafenis!” Roept Godelieve uit. “Dat duurt lang. Gaat hij niet stinken?”
“Hij wordt gebalsemd.” Zegt Adriaan geruststellend.
“Nee, dat wordt hij niet.” Zegt Felix. “Dat wilde hij niet, net als Wilhelmina. Maar zijn kist wordt wel helemaal met lood bekleed en blijft gesloten.”
“Dat lijkt me ook beter.” Godelieve trekt haar neus op. “Misschien duiken Geert Wilders en Hirsi Ali eindelijk weer eens op bij die begrafenis.”
“Dat kun je vergeten.” Felix staat op om Manon te helpen. “Ze hebben heus niet de hele Tweede Kamer uitgenodigd. Dat zou nooit in de kerk passen. Bovendien denk ik dat ze het risico niet zullen nemen.”
“We weten nu in ieder geval wel dat Hirsi Ali vrijwillig ondergedoken is.” Manon zet de dampende lasagneschotel op tafel.
“Onderduiken doe je nooit vrijwillig.” Felix werpt haar een bestraffende blik toe.
“Ik begrijp niet waarom ze eigenlijk niet virtueel aanwezig kon zijn in de Kamer.” Vraagt Godelieve zich af. “Je kunt toch met videoconferencing een heleboel doen tegenwoordig?”
“Dat zit nou eenmaal niet in het systeem.” Felix zet de wijnglazen op tafel. “Misschien dat ze er nu wel over gaan nadenken.”
“In ieder geval had de media dat kunnen doen.” Manon schudt nog wat croutons uit over de sla en gaat aan tafel zitten. “Zo, het is klaar. Komen jullie?”
“Ja, Hirsi Ali is toch indirect de oorzaak van de hype.” Adriaan staat op en trekt Godelieve overeind. “De journalisten hadden er bovenop moeten blijven zitten. Dan had ze in ieder geval haar verhaal kunnen doen. Het enige wat ze nu gedaan hebben is collectieve stress verspreiden door zinloze bangmakerij.”
“Daar leven ze van.” Manon snijdt de lasagne in stukken. “En met name de politici laten zich gek maken. Als onze op drift geraakte leiders zich eens wat meer op hun onderdanen zouden richten in plaats van direct naar de tv te rennen om daar zomaar wat te gaan roepen, zouden ze zien dat het helemaal geen oorlog is op straat.”
“De politici zijn helemaal niet geïnteresseerd in hun onderdanen.” Godelieve houdt haar bord bij. “Het enige dat hen interesseert is het aantal zetels. Een gevaarlijk spel, want daarmee krijgen mensen als Wilders een kans. Die kijkt juist heel goed wat er leeft onder de mensen en verwoordt het in heldere duidelijke taal zonder in geneuzel te vervallen.”
“En dat is?” Adriaan kijkt haar met opgetrokken wenkbrauwen aan.
“Een gevoel van onbehagen en een niet gefundeerde angst voor moslims.”
“Dus de mensen zijn wèl bang?”
“Dat denken ze, dat wordt ze in ieder geval aangepraat door de media en de politiek.” Godelieve trekt haastig haar bord terug als Manon nog een stuk lasagne wil opscheppen.
“Maar dan draaien we toch in een kringetje rond?”
“Precies. Daarom is het de hoogste tijd dat de bestuurders en het volk weer met elkaar gaan praten in plaats van de media als tolk te gebruiken.” Vindt Manon.
“Manon is voor polderen!” Felix geeft Adriaan een knipoog.
“Maar het is toch zo!” Manon laat zich niet van de wijs brengen. “We zitten toch maar mooi met die ongenuanceerde journalistiek die alles opklopt en een volkomen vervormd beeld geeft van de werkelijkheid.”
“Angst verkoopt nou eenmaal goed zoals je net al zei.” Zegt Felix. “En de werkelijkheid is vaak zo saai. Niemand zit toch meer te wachten op een parlementair debat? Dat is vaak moeilijk en het duurt lang. Nee, over belangrijke onderwerpen wordt gekeuveld, liefst met een hapje en een drankje erbij en het mag vooral niet te lang duren.”
“Of er moet juist gechoqueerd of geprovoceerd worden.” Adriaan legt zijn servet neer. “Zoals met Andries Knevel met die Van de Ven. Goed voor de kijkcijfers, hoor."
“Maar echt lekker schofferen is er ook niet meer bij.” Manon schept zichzelf wat salade op. “Voor je het weet heb je een mes in je rug.”
“Van Gogh heeft gewoon pech gehad.” Zegt Godelieve. “Die Mohammed B was gewoon een trieste gek. Dat zie je zo aan die fanatieke kop."
“Schandalig.” Felix windt zich op. “Ik vond dat echt niet kunnen. Je gaat niet via de media foto’s van verdachten verspreiden.”
“Ik vind dat het in een programma als Opsporing Verzocht wel moet kunnen.” Zegt Godelieve aarzelend. “Maar niet in alle journaals en in alle kranten, dan had er een balkje over zijn gezicht gemoeten.”
“Ook niet in Opsporing Verzocht.” Zegt Felix resoluut. “Dat mogen ze alleen eventueel doen als ze een dader zoeken of als hij voortvluchtig is. Niet bij een verdachte die ze al hebben. Ik vind het heel kwalijk dat Donner daarvoor toestemming heeft gegeven. Nu is het Mohammed B, maar straks is het Adriaan V, Manon T. of god mag weten wie. Die man is nog niet eens veroordeeld.”
“Kennelijk is de rechter het niet met je eens.” Godelieve haalt haar schouders op. “En ze weten nou toch wel zeker dat hij het gedaan heeft. En wie weet sporen ze er nog wat handlangers mee op. Hoe minder gekken hoe beter.”
“Ik vind het niet kunnen.” Moppert Felix. “Dit is een eerste stap. Ik hou mijn hart vast voor de privacy-wetgeving in Nederland.”
“Laat je niet gek maken.” Adriaan staat op. “Over privacy gesproken... Kan ik nog even naar het toilet?”
“Zwakke blaas.” Zegt Godelieve als Adriaan verdwenen is. Ze dempt haar stem. “Trouwens als jullie die appelboom niks vinden, dan geef je hem maar weg. Dan zeg je maar dat hij dood is gegaan, maar wel aan een of andere appelbomenziekte want anders krijgt hij argwaan.”

Gepubliceerd: 04-12-06. Vond plaats op: 04-12-04. Tags:  koninklijk huis ; media ; politiek binnenland ; privacy ; vrijheid van meningsuiting ;