Kiekje
 
 
 
afbeelding afbeelding
«  Aflevering 124: Over gebrandmerkte sigarendieven  »
 
Nadat Manon en Felix zich hebben laten voorlichten over een walgelijk dure crosstrainer lopen ze langs een etalage van een sigarenboer waar een foto hangt van een man die van diefstal wordt verdacht. Manon is verbijsterd en vind niet dat dit zomaar kan terwijl Felix van mening is dat dit wettelijk is toegestaan.

“4800 euro voor een fitnessapparaat?” Manon kijkt Felix verbijsterd aan.
“Maar dan heeft u ook het neusje van de zalm van de semi-professionele apparatuur.” De verkoper schuift zijn bril wat hoger op zijn neus.
“Semi!” Roept Manon uit. “Wat kosten de professionele crosstrainers dan wel niet?”
“Eh, dat begint bij tienduizend euro.”
“Godallemachtig! En er zijn mensen die dat kopen?”
“Dat is meer voor sportscholen. Maar deze...” De verkoper klopt op het model van achtenveertighonderd euro, “is zeer populair bij mensen die serieus aan hun gezondheid willen werken en daarvoor het allerbeste willen.”
“Dat willen wij ook. Maar wel in een andere prijsklasse.”
“Dat kan.” De verkoper loopt naar een grijze crosstrainer. “Deze ligt rond de duizend euro.”
“Kijk, dat lijkt er meer op.” Manon klimt op het apparaat. “Even proberen.” Ze maakt een soort langlaufbeweging op de pedalen, haar handen houden de twee hefbomen vast die mee bewegen. “Pftt.. Vermoeiend, zeg.”
“Het ziet er heel houterig uit.” Felix kijkt geamuseerd toe.
“Zo voelt het ook."
“Dat komt dat het een goedkoper modelletje is.” Zegt de verkoper tevreden. “Dan moet u voor de grap die andere eens proberen.”
Manon klimt op het paradepaardje. Het apparaat sluit naadloos aan bij haar bewegingen. “Wat een verschil! Fé, dat moet je voelen.”
“Ja, dit is wel even wat anders.” De verkoper lacht fijntjes.
“Maar het prijsverschil blijft heel groot.” Zegt Manon zuinig.
“Dat geld ben je zo weer vergeten.” Zegt de verkoper. “Van dit apparaat geniet je elke dag.”

“Dat geld ben je zo weer vergeten! Wat denkt-ie wel!” Manon snuift verontwaardigd als ze weer buiten op straat lopen. Ze geeft Felix een arm. “Jij gaat maar lekker naar de sportschool. Voor die 4800 euro kun je wel 10 jaar vooruit. En dan heb je niet de semi-professionele, maar de professionele versie. En nog ik-weet-niet-hoeveel andere apparaten.”
“Maar hij staat niet thuis.”
“Dat helpt toch niks bij jou.” Manon kijkt naar de etalage van een sigarenwinkel waarin een beeldje van een vrolijk lachende negerin in een witte schort staat. Het bestaat uit twee helften en de breuklijn loopt over haar volle boezem. Een tot sigarendoos omgedoopte koekjestrommel? Dan wordt haar blik getrokken door een affiche achter het raam. “Moet je nou eens kijken. Dat mag toch niet zomaar?” Ze wijst op de foto van een man met een snor. Onder zijn portret staat geschreven: deze man is een dief.”
“Ik zou niet weten waarom niet.” Felix bestudeert de foto. “Als hij iets gestolen heeft...”
“Dat moet een rechter uitzoeken.” Zegt Manon. “Weet je nog die vrouw vorig jaar. Die is toen doodgeslagen omdat ze een blikje bier zou hebben gestolen. Dat bleek achteraf helemaal niet waar te zijn.”
“Dat was een vervelend incident,” geeft Felix toe, “maar winkeliers hebben toch ook het recht om zich op een of andere manier te beschermen. Pas hebben ze nog een autodief gepakt doordat een pomphouder zijn foto had opgehangen omdat hij getankt had zonder te betalen. Daar zijn we toch allemaal voor.”
“Herinner jij je niet meer dat jij ook wel eens per ongeluk bij een pompstation bent weggereden zonder te betalen." Zegt Manon fijntjes. "Gewoon vergeten. Maar stel dat die pomphouder jouw foto gelijk achter de ruit had geplakt?”
“Zo snel zullen ze dat toch niet doen?”
“Oh jawel, hoor, je wordt direct aan de schandpaal genageld."
“Die pomphouders kunnen hun energie beter steken in andere dingen." Zegt Felix geïrriteerd. "Als zij het mogelijk zouden maken om met pinpasjes te tanken, zou dat doorrijden zonder te betalen gelijk afgelopen zijn, want dan kan dat helemaal niet meer.”
“Waarom voeren ze dat dan niet in?”
“Omdat je naar de winkel moet komen om chocola of een blikje fris te kopen. En dan drie keer de prijs betalen die je bij Albert Heijn betaalt. Daar zit hun winst in.”
“Nou, ik vind het belachelijk dat dìt zomaar mag.” Manon ergert zich aan zijn laconieke houding. “Als je toelaat dat particulieren op verdachten mogen jagen is het einde zoek. In Nederland is een verdachte nog altijd onschuldig totdat zijn schuld bewezen is. Laten we daar in godsnaam niet mee gaan rommelen.”
“Ach, Non, hier is toch niks nieuws aan." Felix geeuwt achter zijn hand. "Bij de politie in Utrecht zetten ze al jarenlang foto’s van gezochte dieven en oplichters op hun website. Trouwens, op stations hangen toch ook al sinds jaar en dag die raambiljetten, waarbij onder de foto van een verdachte de beloning staat vermeld. En wat dacht je van een tv-programma zoals Opsporing verzocht?”
“Dat vind ik toch wat anders. Daar is een foto een opsporingsmiddel en het is nooit bedoeld als extra straf voor de verdachte. Als een verdachte bij de politie al bekend is, mag die volgens mij niet via de media worden opgespoord. Deze foto,” ze tikt tegen de ruit, “is bedoeld als straf voor de dief.”
“Er is geen wet die de winkelier verbiedt om zo’n foto op te hangen.”
“Volgens mij kan deze winkelier aangeklaagd worden wegens smaad of laster. Er is toch zoiets als de Wet Bescherming Persoonsgegevens? Daarin staat volgens mij dat je alleen foto’s van anderen openbaar mag maken als er sprake is van een eigen belang.”
“Dat heeft deze winkelier toch? Volgens mij kan Justitie er niets tegen doen totdat hij” Felix tikt tegen de ruit waar de foto hangt, “aangifte doet. Dan kun je je beroepen op je auteursrecht en bezwaar maken, maar dan heb je je ook gelijk gemeld. Wist je trouwens dat het kleine en grote jatwerk de winkeliers per jaar miljoenen euro’s kost? Dat is nogal wat.”
“Jammer dan.” Manon haalt haar schouders op. “Moeten ze hun spulletjes maar beter opbergen. Om het de klanten maar zo makkelijk mogelijk te maken om te kopen staat alles op toonbanken uitgestald. Het vraagt er gewoon om om gejat te worden."
“Je bent onmogelijk.” Felix slaakt een diepe zucht. "Hebben de winkeliers net geïnvesteerd in dure, geavanceerde camera’s die haarscherpe foto’s van de dieven kunnen maken en dan mogen ze ze van jou weer niet gebruiken.”
“Wat ik wel okay vind is dat ze die foto’s gebruiken om mensen uit hun zaak te weren.” Zegt Manon. “Ze zouden onder de toonbank een soort zwartboekje kunnen aanmaken.”
“En jij denkt dat dat wel mag.” Felix lacht cynisch. “Dat mogen ze ook alleen maar doen nadat ze eerst aangifte hebben gedaan.”
“Maar...”
Felix legt zijn wijsvinger over haar mond. “En nou hou je erover op. Ik ga liever met jou lekker een ijsje eten dan dat we hier staan te bekvechten over een of andere sigarendief.”

Gepubliceerd: 18-08-06. Vond plaats op: 18-08-04. Tags:  fitness ; misdaad en corruptie ; privacy ;