“Ik ben aan het grasmaaien.” Adriaan strijkt met zijn hand langs zijn voorhoofd. Er staat een dun laagje zweet op. Hij houdt de deur naar de woonkamer uitnodigend open. “Maak het jezelf makkelijk. Ik moet nog een strookje.”
“Kijk maar uit.” Waarschuwt Manon. “Ik heb net gelezen dat elk jaar 80 duizend Amerikanen gewond raken door een ongeluk met een grasmaaier.”
“Ik ben geen Amerikaan.” Grijnst Adriaan. “Maar ik beloof dat ik zal uitkijken.”
“Is Go binnen?”
“Die is even met Zarabe bezig, maar ze zal zo wel komen.”
“Zarabe?” Manon kijkt hem verbaasd aan. “Ben ik wel in het goede huis?”
“Ze logeert hier omdat Helen met Geert een lang weekend naar Rome is. Goddank komen ze morgenochtnd terug, want ik ben er zo langzamerhand wel klaar mee.”
“Waar ben je klaar mee, Daan?” Godelieve komt de gang in en doet zachtjes de deur van de slaapkamer dicht.
“Met dat kind.”
“Ach, ze is best lief.” Godelieve omhelst Manon en Felix. “En Helen was zo eenzaam de laatste tijd. Het leek wel of Geert nooit meer naar huis kwam.”
“Maar er is nu toch een doorbraak?” Weet Felix te vertellen. “De Hoge Raad heeft donderdag besloten dat Il Professore heeft gewonnen. Daar zal Berlusconi zich toch bij neer moeten leggen.”
"Tandenknarsend.” Beaamt Adriaan. “En voor zolang het duurt. Prodi heeft de verkiezingen maar nipt gewonnen en hij is voor zijn coalitie afhankelijk van een aantal kleine partijen waarvan de belangen nogal uiteen lopen. Die zullen elkaar binnen een à twee jaar wel weer de tent uit vechten en dan staat Berlusconi weer klaar om zijn verwoestende karwei af te maken.” Hij maakt een armgebaar de kamer in. "Ik ga nu echt even dat strookje afmaken.”
“Vorige maand was Geert ook steeds in Italië vanwege dat nazi-akkefietje.” Godelieve plaatst een als Knorretje vermomde babyfoon midden op tafel en gaat in kleermakerszit op de grond zitten met haar rug tegen de bank aan.
“Wat was dat?” Manon nestelt zich in de grote zwarte leunstoel tegenover haar.
“Een of andere Italiaanse minister heeft Balkenende vergeleken met Hitler, geloof ik.”
“Nou, het ligt iets genuanceerder.” Felix schudt vermanend zijn hoofd. “Carlo Giovanardi heeft de Nederlandse euthanasiewetgeving vergeleken met de raszuiveringspraktijken van de nazi’s.”
“Nou, dat is toch hetzelfde.”
“Ach,” Felix haalt zijn schouders op, “hij heeft het al eens eerder geroepen, maar toen heeft niemand erop gereageerd. En dat is ook het beste bij dit soort dommigheid. Hij heeft alleen nu net wat harder geschreeuwd en op een gegeven moment kun je het dan niet meer negeren.”
“En omdat hij weigerde om excuses te maken werd het een lekkere diplomatieke rel.” Gnuift Godelieve. “Eigenlijk jammer dat Berlusconi zich van de uitspraken van zijn minister heeft gedistantieerd. Daardoor is het met een sisser afgelopen”
“Wat had je dan gewild?” Vraagt Felix geïrriteerd. “Rome bombarderen?”
“Nou...” Godelieve kijkt hem uitdagend aan.
“We hadden gisteren het afscheidsfeestje van de broer van Matthijs.” Manon voelt Felix’ irritatie aan en brengt het gesprek op een ander onderwerp.
“Is dat niet die jongen die naar Afghanistan gaat? Waar hij zin in heeft...”
“Echt zin heeft Jeroen geloof ik niet,” zegt Manon, “maar terugkrabbelen kan niet meer. Dat heeft een vriend van hem gedaan, en die is gelijk geschorst. De zaak wordt hoog opgenomen, want dienstweigering is strafbaar.”
“Liever een strafblad dan naar Uruzgan.”
“Gisterenavond heb ik andere geluiden gehoord.” Zegt Felix. “Er waren heel wat militairen en er heerste een verwachtingsvolle, opgewonden stemming alsof ze met zijn allen op schoolreis naar de Efteling zouden gaan. Alleen nu werd er gelachen en gepraat over het bombarderen en lynchen van bejurkte baardapen. Waar op een normaal feestje gezellig gepraat wordt over ditjes en datjes werden hier tips uitgedeeld waar je op internet games kunt vinden waar je nucleaire installaties in Iran kan opblazen.”
“Lachen, man!” Zegt Godelieve cynisch.
“Wat is lachen?” Adriaan komt binnen met een dienblad in zijn handen.
“Nucleaire installaties in Iran opblazen.”
“Wat is daar zo lachen aan?” Adriaan zet het dienblad op tafel en zet schaaltjes met hapjes neer.
“We hebben het over een game.” Legt Felix uit. “Missie 58, aanval op Iran.”
“Oh ja, ken ik. ” Zegt Adriaan. “Flauw. In ieder geval niet iets om grappen over te maken.”
“Dat probeerde ik de heren militairen gisteren ook duidelijk te maken,” zegt Felix, “maar ik werd weggehoond.”
“Ze waren op een afscheidsfeestje van Evelyn’s zwager.” Legt Godelieve uit. “Die gaat naar Uruzgan.”
“Ik geef de Iraniërs groot gelijk dat ze de verzegeling van die fabriek hebben verbroken.” Gaat Adriaan serieus op het onderwerp in. “Ze hebben ruim twee jaar gewacht op een voorstel van de EU ik kan me voorstellen dat je er op een gegeven moment geen zin meer in hebt om als een kolonie van Europa behandeld te worden. Bovendien vraag ik me serieus af waarom zij geen uranium zouden mogen verrijken voor hun energievoorziening. Dat mogen alle Westerse landen toch ook?”
“Maar Iran is geen Westers land.” Zegt Felix. “Dat is nu net het probleem. Iedereen is als de dood dat ze kernwapens gaan ontwikkelen.”
“Says who?” Adriaan stoot een korte harde lach uit. “Het is toch eigenlijk te gek dat landen met kernwapens andere landen verbieden die te ontwikkelen? Als ze zelf nou eens aanstalten maakten om te ontwapenen... maar daar is geen sprake van.”
“Gewoon bombarderen!” Roept Godelieve uit en kijkt vervolgens verschrikt naar het roze Knorretje waar plotseling zachte kraakgeluiden uitkomen. Ze staat op. “Even bij Zarabe kijken.”
“Nee, daar schieten we wat mee op.” Adriaan kijkt zijn vriendin na die de kamer uitloopt. “Het enige wat de Amerikanen met dat soort dreigementen bereiken is dat Iran zich, net als Noord-Korea, zal terugtrekken uit het Non-profileratieverdrag. Bovendien wil Iran nu dat het IAEA alle observatiecamera’s weghaalt en ze hebben laten weten dat ze geen inspecties meer zullen toestaan. Dan hebben we helemaal geen zicht meer op hun bezigheden!”
“Wat moeten we dan doen?” Manon kijkt gefascineerd naar de babyfoon die met Godelieve’s stem nu zachtjes een slaapliedje zingt. “Die Ahmadinejad is een levensgevaarlijke man.”
“Levensgevaarlijk...” Adriaan schudt zijn hoofd. “Hij is ook maar een marionet van het religieuze regime. Geloof me, er wordt geen vat yellow cake geopend zonder instemming van de ayatollah’s.”
“Maar iemand die vindt dat de holocaust een mythe is en dat het gezwel Israël vernietigd moet worden kun je toch niet zomaar zijn gang laten gaan? Zo iemand hebben we al eerder gehad en we weten allemaal waar dat toe geleid heeft.”
“Hadden we toen nog maar iets langer een andere kant opgekeken.” Zegt Adriaan bitter. “Dan was het Hitler misschien wel gelukt om zijn karwei af te maken en was het nou niet zo’n zootje geweest in het Midden-Oosten.”
“Misschien kan Hamas zijn plannen nog verwezenlijken nu ze de verkiezingen in Palestina gewonnen hebben?” Oppert Felix cynisch. “Als ik me niet vergis bepleiten zij in hun handvest ook de vernietiging van de joden?”
“De vernietiging van de staat Israël.” Adriaan knikt. “Dat staat inderdaad in het oorspronkelijke handvest. Maar er wordt gewerkt aan een nieuwe waar een bestand met Israël niet uitgeloten is. Hamas is de laatste jaren een meer politieke koers gaan varen. Ze hebben een paar jaar geleden zelfs een staakt-het-vuren afgeroepen in ruil voor het houden van vrije parlementsverkiezingen.”
“Die ze met vlag en wimpel gewonnen hebben.” Zegt Manon. “Dat had duidelijk niemand verwacht.”
“Ik wel.” Zegt Adriaan. “Er heeft zich daar in de afgelopen twee jaar een aardverschuiving voorgedaan. Twee jaar geleden de moord op sjeik Yassin...
“Was dat niet die man met dat hoge stemmetje en die lappen op zijn hoofd?” Godelieve komt weer binnen en draait aan een knopje achter op Knorretje voor ze weer op de grond gaat zitten tegen Adriaan’s benen aan. “Die had wel wat van moeder Theresa.”
“Dat weet ik niet.” Adriaan kijkt licht geërgerd op haar neer. “Hij heeft er in ieder geval voor gezorgd heeft dat Hamas van een sociale, corruptiebestrijdende partij radicaliseerde en veranderde in een terroristische organisatie. Iets later hadden we de dood van Arafat, die de afgelopen decennia het gezicht van Fatah was en begin dit jaar de hersenbloeding van Sharon. Olmert, zijn opvolger, zit op een veel hardere lijn en Abbas, de opvolger van Arafat, kon niet langer verhullen dat zijn partij verantwoordelijkheid was voor armoede, verloedering, corruptie, vriendjespolitiek en slappe compromissen met Israel. En toen Hamas daar ineens was, met een nieuw sociaal en politiek gezicht, zijn de Palestijnen wakker geschud en hebben ze zich gerealiseerd dat het ook anders kan.”
“Zouden ze werkelijk denken dat het nu beter wordt?” Vraagt Manon zich af. “Als je alle internationale reacties bij elkaar optelt kan het toch eigenlijk alleen maar moeilijker worden.”
“De Palestijnen zijn wel wat gewend.” Adriaan krijgt een trotse blik in zijn ogen. “En veel moeilijker dan nu kan het niet worden. Het is natuurlijk schandalig dat de Palestijnen nu geboycot worden vanwege de uitkomst van een voor het Midden-Oosten zeer ordelijk verlopen democratisch proces. Iets wat de Westerse wereld overigens voor een belangrijk deel gefinancierd heeft. Van Israël had ik niet anders verwacht en van Amerika trouwens ook niet want dat zijn twee handen op een buik, de joodse lobby zit daar diep geworteld in de politiek, maar van Europa had ik een wat opener opstelling verwacht.”
“Die willen alleen maar dat Hamas de staat Israël erkent, liefje.” Godelieve pakt een gevulde vijg en houdt deze voor Adriaan’s mond. “Is dat dan zo raar?”
“Ik vind niet dat je van een politieke organisatie die een meerderheid van de bevolking vertegenwoordigt kan eisen dat die van de ene dag op de andere zijn grondbeginselen overboord gooit.” Adriaan hapt toe en zegt met volle mond. “Ze hebben tot nu toe al hun goede wil getoond en je kunt tenminste met elkaar in gesprek gaan.”
“Zoals ook in dat rapport staat waar iedereen zo boos over is.” Manon pakt ook een gevulde vijg.
“Het WRR-rapport.” Zegt Felix.
“Wat voor rapport?” Godelieve kijkt hem vragend aan.
“De WRR is de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid.” Legt Felix uit. “Die geven onze regering adviezen.”
“Die ze niet altijd leuk vinden.” Adriaan glimlacht. “In dit geval heeft de WRR niet alleen Nederland, maar de hele EU geadviseerd om aansluiting te zoeken bij islamitisch-politieke bewegingen zoals Hezbollah en Hamas in plaats van ze te isoleren. De experts geloven dat dat de enige manier is om het vredesproces in het Midden-Oosten een kans te geven.”
“Tjonge!” Zegt Godelieve geïmponeerd. “Daar zullen Balkenende en consorten niet blij mee zijn geweest.”
“Woedend, waren ze.” Grinnikt Adriaan. “Het is natuurlijk niet prettig niet naar de mond gepraat te worden. Maar het is het verstandigste wat ik in jaren heb gehoord. Het is inderdaad zo dat veel fundamentalistische bewegingen, net zoals Hamas, hun denkbeelden in de loop van de tijd hebben veranderd en gemoderniseerd en dat ze zich constructief opstellen om een oplossing te vinden voor de problemen. Nederland en de EU hebben deze ontwikkelingen stelselmatig genegeerd en zijn daarom, volgens het WRR-rapport, medeverantwoordelijk voor de islamofobie die er momenteel heerst.”
“Ze zeggen het wat netter, maar daar komt het wel op neer.” Beaamt Felix.
“Ik durf zelfs te stellen dat ze mede verantwoordelijk zijn voor de opkomst en bloei van de fundamentalistische islamitische bewegingen.” Adriaan’s ogen gloeien. “Het is toch ook hemeltergend dat er door de internationale gemeenschap voortdurend met twee maten gemeten wordt? Iedereen laat oogluikend toe dat Israël hele gebieden annexeert die aan de Palestijnen zijn toegewezen. Oh ja, er wordt wel hard geschreeuwd en er worden zelfs processen bij het Internationale Gerechtshof gevoerd zoals over die muur die de joden gebouwd hebben. Maar het zijn showprocessen want de voor Israël negatieve uitspraak heeft geen enkel politiek gevolg gekregen.”
“Ik geloof ook dat het beter is om te praten in plaats van de geldkraan dicht te draaien.” Zegt Manon.
“De geldkraan dicht draaien is het domste wat je kunt doen.” Zegt Adriaan. “Zouden ze nu echt denken dat er daardoor nieuwe verkiezingen komen en dat iedereen dan weer op Fatah gaat stemmen? Ik dacht het niet. Het enige wat we daarmee bereiken is meer chaos, meer radicalisatie en meer geweld en niet alleen in het Midden-Oosten trouwens. Daar zit niemand op te wachten.”
“Iran.” Zegt Felix. “De nieuwe Hitler heeft de Palestijnen deze week een kluif van 50 miljoen voorgehouden.”
“Oh, die is nieuw voor me.” Adriaan kijkt hem verrast aan. “Slecht nieuws voor Bush. Zeker gezien de nucleaire aspiraties van Iran.”
“Waarmee we weer rond zijn geloof ik.” Godelieve geeuwt, kijkt op haar horloge en staat op. “Ik ga nog even om het hoekje kijken bij Zarabe.” Ze kijkt Adriaan aan. “Wat denk je, Daan, zou je schotel niet goed zijn?”