Kiekje
 
 
 
afbeelding afbeelding
«  Aflevering 196: Over gewaagde ruimte-reparaties en spectaculaire precisie-bombardementen  »
 
Manon is een dagje op bezoek bij Mark en Fadona die in Friesland aan het kamperen zijn. Ze praten over de behouden terugkomst van de spaceshuttle na een gewaagde reparatie en de inslag van het Amerikaanse ruimteprojectiel op de komeet Temple 1

“En?” Vraagt Manon aan Fadona als Mark naar het toilet is verdwenen.
“Wat en?” Fadona kijkt haar vriendin quasi onnozel aan, maar Manon ziet de glans van opwinding in haar ogen en dringt aan.
“Hoe bevalt het kamperen met Mark?”
“Ik wist niet dat kamperen zo leuk was.” Geeft Fadona toe. “Ik heb altijd gedacht dat het iets vreselijks was: natte tenten, modderige slaapzakken, muggen, vieze wc’s....”
“Kamperen is gewoon leuk,” Manon maakt een ongeduldig gebaar met haar hand, “dat wist ik al. Maar ik wil natuurlijk weten hoe het kamperen met Mark is”
“Oh, dat bedoel je.” Fadona kijkt haar met een plagerig lachje aan. “Best wel romantisch.”
“Best wel?” Manon trekt vragend haar wenkbrauwen op.
“Nou ja... Het blijft een wetenschapper, hè.”
“Wat heeft dat er mee te maken?”
“Nou, gisteren bijvoorbeeld. Het was een prachtige wolkenloze avond en we lagen samen buiten op ons luchtbed naar de sterren te kijken. Flesje wijn erbij, kaarsje, afijn, je kent het wel: de perfecte romantische setting.”
“Ik hoor een maar?”
“Het enige waar hij over heeft gepraat is het feit dat een of andere astronoom een nieuwe planeet heeft ontdekt die anderhalf keer zo groot is als Pluto, waar nu gesteggel over is in de astronomische wereld, dat pas ontdekt is dat de ringen rond Saturnus een ijle atmosfeer hebben die voornamelijk uit zuurstof bestaat en dat er ruimteschepen met zonnezeilen het heelal in gestuurd worden. Best wel interessant natuurlijk....”
“Maar niet wat je wilt horen op zo’n moment.” Manon knikt begrijpend en ziet vanuit haar ooghoek Mark naar de bar lopen en zijn portemonnee trekken.
“Nee, en ik wil helemaal niet horen dat ons prachtige heelal in feite niets meer is dan een soort ingedrukte spons die in vliegende vaart uitdijt door donkere energie en het vult met leegte tot het uit elkaar wordt gescheurd.”
“Nee, dat is niet erg romantisch.” Beaamt Manon, maar ze kan een glimlach niet onderdrukken.
“En ik ben natuurlijk uitgebreid doorgezaagd over de spaceshuttle.” Zucht Fadona. “Heel begrijpelijk misschien want het was natuurlijk best spannend allemaal...”
“Dat is nog niet makkelijk te verstaan dat Fries, maar het is gelukt om te betalen.” Mark laat zich naast Fadona op de bank vallen en kijkt haar vragend aan. “Wat was spannend?”
“Of de Discovery weer veilig op aarde zou terugkeren.”
“Zitten jullie over de spaceshuttle te praten?” Mark wrijft enthousiast in zijn handen. “Ik had de indruk dat ik je er juist een beetje mee ging vervelen, Doontje. Heb je het ook nog een beetje gevolgd, Manon?”
“Natuurlijk.” Manon werpt een geamuseerde blik op Fadona. “Vooral toen bleek dat er weer beschadigingen waren aan dat hittewerende schild. Daardoor is de Columbia toch verongelukt een paar jaar geleden?”
“Daar is inderdaad ook een brok isolatieschuim afgebroken. Dat dat gebeurd is, is niet zo uitzonderlijk, want je ontkomt nu eenmaal niet aan rondvliegende brokstukken bij lanceringen. Na elke shuttle-vlucht worden gemiddeld iets van honderd hittewerende tegels vervangen. Op zich is dat helemaal niet zo erg, zeker niet als ze gewoon in de atmosfeer komen, maar het grote risico is dat ze de romp van de spaceshuttle beschadigen zoals bij de Columbia. Daar is een gat in de linkervleugel geslagen door een stuk schuim van de externe tank. Daardoor heeft bij terugkeer op aarde de extra wrijvingshitte zich naar binnen kunnen vreten waardoor de shuttle in brand vloog.”
“En waarbij zeven astronauten omkwamen.” Vult Fadona aan.
“Een zwarte dag voor de NASA.” Mark kijkt peinzend naar zijn handen. “Maar het is nu gelukkig goed gegaan. Dankzij de spectaculaire reparatie van Stephen Robinson. Dat hebben ze nog nooit eerder gedaan, een reparatie in de ruimte.”
“Waarom hebben ze dat bij de Columbia eigenlijk niet gedaan?” Wil Manon weten.
“Daar hebben ze het niet gezien. Nu staan er heel veel camera’s rond de lanceerplaats die de Discovery tot op grote hoogte gevolgd hebben en daardoor konden ze de beschadiging zien. Dit keer waren het twee uitpuilende voegstrips tussen de tegels, maar die konden eenvoudig losgetrokken worden. Die uitpuilingen zouden extra wrijvingshitte kunnen geven bij terugkeer in onze dampkring.”
“Is die spaceshuttle nou zo’n klungelig ding, of lijkt dat maar zo.” Manon negeert de voet van Fadona die tegen haar been schopt.
“Klungelig zou ik het niet willen noemen.” Mark schudt zijn hoofd. “Natuurlijk valt er veel af te dingen op de spaceshuttle. Maar van de 113 missies zijn er maar twee verongelukt. Vergeleken met de normale luchtvaart zou dat neerkomen op 600 crashes per dag, maar zo kun je het natuurlijk niet vergelijken. Ruimtevluchten zijn nu eenmaal veel gevaarlijker en experimenteler. En duurder natuurlijk. Ze zijn bezig met het ontwikkelen van een nieuwe draagraket die tien keer veiliger zou moeten zijn dan de spaceshuttle, maar zo’n ding kost, met alles wat erbij komt, ongeveer vijf miljard dollar en de NASA heeft maar 16 miljard per jaar.”
“Dat is dan toch genoeg?” Fadona kijkt ongeduldig op haar horloge.
“Wel als dat het enige zou zijn, maar ze hebben ook nog de CEV, het Crew Exploration Vehicle, dat vluchten moet gaan maken naar zowel het ISS als de maan en ze zijn bezig met het ontwikkelen van vrachtraketten die zes keer zo duur als de shuttle.”
“En dan wil Bush ook nog naar Mars.” Zegt Manon.
“Die man is gek.” Mark maakt een afwerend gebaar. “Hij heeft dat alleen maar geroepen omdat het lekker bekt bij het grote publiek, maar als je er geen helder doel en, nog belangrijker, extra budget aan koppelt, zakt dat natuurlijk weer in.”
“Maar de NASA heeft wel goed gescoord met Deep Impact.” Zegt Fadona.
“Nou en of!” Zegt Mark enthousiast. “Dat was mooi, hè?”
“Deep Impact?” Manon kijkt hen beurtelings vragend aan. “Dat heb ik gemist, geloof ik.”
“Heb je de inslag op Tempel gemist?” Vraagt Mark verbaasd. “Dat kan toch niet? Het is uitgebreid in het nieuws geweest.”
“Inslag op Tempel... Deep Impact.... Het zegt me allemaal niets.”
“Dat kan Mark je dan mooi even uitleggen.” Fadona staat op. “Als we trouwens willen moeten we zo gaan, want het is nu droog en dan kunnen we het pontje van half zes nog halen. Ik ga nog even snel naar het toilet.”
“Begin juli heeft een ruimteprojectiel van de NASA een krater zo groot als een voetbalstadion geslagen in de komeet Tempel 1.” Legt Mark uit. “Er was een enorme lichtflits te zien.”
“En die botsing was gepland?”
“Helemaal.” Er klinkt triomf door in Mark’s stem. “Deep Imapct is in januari gelanceerd en heeft er 173 dagen over gedaan om bij de komeet te komen. De sonde zelf werd 24 uur voor de inslag losgekoppeld van de Impactor en heeft alles voor ons vastgelegd op 500 kilometer afstand."
"Impactor?"
"Een soort koperen bol met eigen stuwraketten die de inslag heeft veroorzaakt. Stel je voor! Het eerste ruimte-bombardement.”
“Wat is het doel?”
“Because we can.” Mark haalt zijn schouders op. “En we willen er natuurlijk graag achter komen uit wat voor materiaal zo’n komeet bestaat. Naar alle waarschijnlijkheid vinden ze in de bevroren krater materiaal dat miljarden jaren geleden is gevormd, toen het heelal nog jong was. Het kan ons veel leren over de ontstaansgeschiedenis van ons zonnestelsel en misschien ook wel van het leven op aarde.”
“Dat weten we al.” Fadona staat ineens weer achter hen en legt haar armen om zijn nek. “Dat heeft Allah allemaal gemaakt. Net als de prachtige regenboog buiten.” Ze heft haar hand op als Mark iets wil zeggen. “Nee, Mark, ik wil nu even niet horen dat het een ogenschijnlijke cirkelboog van alle zuivere kleuren licht is die ontstaat wanneer de zon tegen een nevel van waterdruppeltjes aan straalt. Ik wil nu gewoon graag even geloven dat Allah ons de regenboog gegeven heeft als belofte dat we nooit meer zullen verdrinken tijdens een zondvloed.”

Gepubliceerd: 20-08-07. Vond plaats op: 20-08-05. Tags:  astronomie ; ruimtevaart ;