“Hebben jullie het leuk gehad in Frankrijk?” Evelyn pakt de dikke, witte cavia uit het hangmatje en geeft haar aan Manon.
“Leuk, maar zompig.” Manon drukt het zachte witte buikje van Giotta tegen haar wang. De lichte hooigeur roept een intens geluksgevoel bij haar op. “We hebben maar één cultureel uitstapje gemaakt. Naar de kathedraal van Reims.”
“Heerlijk rustig.” Felix zit met Boticella op schoot, wier vachtje zacht glanst in het licht van de schemerlanmp. "Alleen de terugweg was vermoeiend, want er was een ongeluk gebeurd in België."
"Een raar ongeluk," zegt Manon, "want er stond maar één auto tegen de vangrail.”
“Misschien ook een stoeptegel?"
“Een wat?” Manon kijkt haar verbaasd aan.
“Een stoeptegel. Oh, dat hebben jullie natuurlijk gemist.” Evelyn slaat met haar hand tegen haar voorhoofd. “Heel Nederland is in rep en roer. Er is een vrouw overleden doordat er een stoeptegel van het viaduct op de snelweg werd gegooid.”
“Dat meen je niet!” Manon is geschokt. “Dat is ook wel heel vreselijk.”
“Bij Rijswijk. Een vrouw van dertig jaar.” Evelyn rilt zichtbaar. “Onvoorstelbaar dat iemand zoiets doet, he? Wat kun je daar nou tegen doen?”
“Hekken.” Oppert Manon. “Dat heb ik al veel vaker gedacht. Dat hebben ze in de States ook gedaan.”
“Dat kan toch niet.” Zegt Felix, “Je kunt toch niet op alle plaatsen vanwaar iets gegooid kan worden hekken zetten, dat is veel te duur.”
“Maar ze kunnen er wel rekening mee houden bij de aanleg van nieuwe viaducten. Dan zijn de extra kosten niet zo hoog.”
"Waar hebben jullie het over?" Matthijs komt binnen met een dienblad.
"Die stoeptegelmoord. Ik snap mensen die zoiets doen echt niet.” Evelyn schudt haar hoofd. “Net als betonblokken op de rails leggen, of ijzeren palen aan spoorwegviaducten hangen. Dat schijnt ook nog al eens te gebeuren. Wat is de lol daar nou van?”
“Thrillseekers.” Matthijs zet het dienblad neer. “Het zijn vaak jongeren die zich niet realiseren wat er kan gebeuren.”
“Hebben ze de daders al?” Vraagt Manon.
“Nee, die zijn ’um natuurlijk gesmeerd. Maar ik hoop van harte dat ze boven water komen.” Zegt Evelyn grimmig. Ze bukt zich voorover om de plakken cake op de schoteltjes te leggen.
“Alleen thee alsjeblieft!" Manon steekt haar hand op. "We lijnen.”
“Is het weer zover?” Evelyn kijkt Manon afkeurend aan. “Te veel oliebollen, hè?”
“Twintig.”
“Dat kan niet.” Zegt Evelyn ongelovig.
“Die zijn er gelukkig al weer af. Maar ik wil er nog vijf kilo af hebben. Bij voorkeur voor New York.”
"En ik nog tien." Zegt Felix, terwijl hij somber naar de cake kijkt.
“Dat is al over een week of vier.” Evelyn schudt haar hoofd. “Dat lukt natuurlijk nooit.”
“Jawel, hoor.” Zegt Manon vastberaden. “Geen snackjes meer.”
“Een snackje op zijn tijd kan anders heel goed zijn.” Zegt Matthijs. "Ik heb pas gehoord dat patiënten in het ziekenhuis eerder naar huis kunnen als ze twee keer per dag een kroket of een pannenkoek eten.”
“Echt?” Manon kijkt hem ongelovig aan. “Dat is nog eens een mooie kostenbesparing.”
“Het wordt steeds gekker." Evelyn lacht. "Er is een zorgverzekeraar die zijn klanten wil stimuleren om gezonder te leven door ze te belonen als ze producten van Becel Pro-activ gebruiken. Nietwaar, Thijs?”
“Ja.” Matthijs knikt. ”Je moet de streepjescode op de verpakking opsturen en bij, ik dacht zes of zeven codes, krijg je tien euro op je rekening terug gestort.”
“Dat is gauw verdiend.” Felix zet Boticella terug in de bak. “En hoe gaan ze controleren of je die producten ook daadwerkelijk hebt gebruikt?”
“Geen idee.” Matthijs haalt zijn schouders op. “Maar ik ben wel blij dat overgewicht nu eindelijk als een serieus probleem wordt gezien. De overheid heeft nu ook de oorlog verklaard aan de vetzucht. In de frisdrankautomaten bij scholen komt meer light en ook mineraalwater. En in plaats van reclame komen er nu afbeeldingen van sporters op en een overzicht met calorieën.”
“Zou dat helpen?”
“Ik betwijfel het. Kinderen hebben meestal geen enkel idee van calorieën. En ouders hebben er vaak helemaal geen zin in om hun kinderen ermee te leren omgaan. Veel te veel moeite.”
“Ik denk dat ze het zelf ook vaak niet weten.” Manon pakt de beker thee die Evelyn haar aanreikt.
“Je wilt niet weten hoeveel dikke kinderen op mijn spreekuur komen met klachten die vermoedelijk uit hun vetzucht voortkomen.” Matthijs zucht. “En als ik de ouders er dan op aanspreek, heb ik het gevoel dat ik tegen een muur zit te praten. Uit gemakzucht zetten ze hun kinderen met een bak chips voor de tv of achter de computer. Ze brengen ze met de auto naar school terwijl ze heel goed op de fiets zouden kunnen, maar dat is natuurlijk lastig want dan moet je ze met het verkeer leren omgaan. En dat kost tijd. Om dezelfde reden worden kleine kinderen veel te lang in een wandelwagentje rondgereden omdat ouders vaak te ongeduldig zijn om het te laten lopen.”
“Daar kan ik me wel iets bij voorstellen.” Mompelt Evelyn. “Je wilt niet weten hoe traag het gaat als Joost zelf wil lopen. Ik betrap me er zelf ook op dat ik hem wel heel makkelijk in zijn wagentje zet om op te kunnen schieten. En de televisie is trouwens ook wel heel convenient.” Ze knipoogt naar Manon.
Op dat moment klinkt er gehuil. Het lijkt uit de tuin te komen.
“De babyfoon.” Zegt Evelyn als ze Manon’s verbaasde blik volgt. “Ik ga wel even kijken. Joost huilt nooit om deze tijd.”
Matthijs is ook opgesprongen en de bezorgde ouders verdwijnen in de gang.
Manon pakt de krant die op de bank ligt. “Mahmoud Abbas Palestijnse president.” Leest ze hardop. Ze kijkt naar de foto waarop mensen staan te juichen voor een enorm portret van de vaderlijk glimlachende Abbas. Zijn donkere ogen staan zelfverzekerd achter zijn licht getinte bril en zijn grijze snor krult vriendelijk omhoog. “Het lijkt zo’n aardige man. Zo’n gezellige opa, van bijna zeventig. Maar schijn zal wel bedriegen. Als je op die leeftijd nog leider wilt worden van zo’n land moet je wel een keiharde zijn.”
“Maak je over hem maar geen zorgen.” Felix kijkt naar het portret. “Abbas is een van de grondleggers van de PLO en hij was premier onder Arafat, dus die is wel wat gewend.”
“Het lijkt me een vreselijk baantje.”
“Aan een kant wel, maar aan de andere kant moet je niet vergeten dat hij een prachtige rol zou kunnen spelen in het vredesproces.”
“Ook alleen als de internationale politiek hem wil steunen, anders lukt het echt niet, hoor.”
“Europa ziet hem wel zitten en hij schijnt er bij de Amerikanen ook wel goed in te liggen.” Zegt Felix voorzichtig. “Bovendien heeft hij goede contacten in de Arabische wereld.”
“En Sharon? Want daar gaat het natuurlijk om. Als die hem niet ziet zitten, kan hij het wel vergeten.”
“Het schijnt dat die ook wel met hem wil praten. Ik denk dat als er iemand is die het vastgelopen vredesplan weer op de rails kan zetten, het Abbas is.”
“En jij denkt dat al die radicale Palestijnse vechtjassen naar hem gaan luisteren?” Manon duwt het kopje van Giotta weg die energiek aan de krant begint te knabbelen.
“Ik hoop het. Want als de aanslagen door blijven gaan kunnen de Palestijnen het wel vergeten. Hij zal toch een handreiking naar de extremisten moeten doen.”
“In wat voor zin?”
“Weet ik veel. Misschien mee laten regeren of zo. Het gaat ze er uiteindelijk toch om dat ze hun ideologieën kunnen verwezenlijken.”
“Kijk, daar is tante Manon.” Matthijs komt binnen met Joost op zijn arm, gewikkeld in een trappelzak. Hij kijkt hen met roodbehuilde ogen even verbaasd aan en draait dan zijn hoofd weg.
“Laat hem maar even.” Evelyn wappert met haar hand en gaat zitten. “Ik heb trouwens een nieuwe baan. Dat wisten jullie natuurlijk nog niet.”
“Nee! Gefeliciteerd. Waar?”
“Bij een adviesbureau in Utrecht. En het huis is ook verkocht, dus we kunnen nu daar in de buurt wat gaan zoeken!”
“Jeetje!” Manon kijkt verbouwereerd de gezellige woonkamer rond. Haar blik blijft op Matthijs rusten “En jij dan?”
“Ik ben bezig met een huisarts in Driebergen. Die wil graag zijn praktijk met mij ruilen.”
“Kan dat zomaar?”
“Nou, zomaar.” Matthijs kijkt bedenkelijk. “Er zitten wel wat haken en ogen aan. Het is een praktijk voor vijf dagen en aangezien ik er maar vier wil werken zoek ik nog iemand erbij. Maar ik heb er goede hoop op dat dat wel gaat lukken.”
“Ik moet nog wel aan het idee wennen.” Bekent Evelyn. “We hebben hier zoveel meegemaakt. Maar het wordt gewoon te klein voor ons.”
“We hebben er een mooie prijs voor gekregen.” Zegt Matthijs tevreden.
“Hoeveel?”
“In ieder geval meer dan de gemiddelde koopwoning in Nederland.” Zegt hij terughoudend.
“Die ligt rond de 220.000 euro.” Weet Felix.
“Is het gemiddelde huis zo duur?” Vraagt Manon. “Een jaar of zes, zeven geleden was het datzelfde bedrag in guldens. En het heeft helemaal niet zo lang te koop gestaan.”
“Gelukkig niet.” Zegt Evelyn. “Ik werd gek van al die kijkers. Het moest steeds zo netjes zijn.”

P.S. Het Openbaar Ministerie heeft voor de Haagse rechtbank straffen tot negen jaar geëist tegen de vier mannen die worden verdacht van de stoeptegelmoord op de A4. Ze worden beschuldigd van medeplichtigheid aan moord en medeplichtigheid aan poging tot moord. 19 juni 2005