Kiekje
 
 
 
afbeelding afbeelding
«  Aflevering 121: Over onethische journalistiek en intellectuele draaikonten  »
 
Manon en Felix zijn op een reünie op Manon’s oude middelbare school. Ze komen Theo tegen, een voormalig klasgenootje van Manon, die nu journalist is geworden bij RTL en mede verantwoordelijk is voor het uitlekken van de begroting voor Prinsjesdag. Ze discussiëren over de afhankelijkheid van de politici ten opzichte van de media. Theo vraagt (...)

“Ik ben Manon Thielemans.” Manon kijkt de dikkige, kale man met het stalen brilmontuur afwachtend aan.
“Manon!” Een golf van herkenning glijdt over zijn gezicht. “Natuurlijk! Hoe is het met jou?”
Manon kijkt vlug op het naamkaartje dat op zijn linkerborst gespeld zit. “Meneer Roozenboom! Dat is lang geleden.” Ze draait zich even om naar Felix. “Mijn economieleraar.” Ze kijkt de man weer vragend aan: “Zit u hier nog steeds?”
“Je ziet het.” Roozenboom knikt gelaten. “Welkom op je oude school, Manon.” Hij kijkt op een lijst. “Je hebt al betaald, zie ik. Hier heb je een reunie-programma. Er hangen overal borden met de eindexamenjaren, daar zou je bekenden moeten tegenkomen.”
“Wat onpersoonlijk.”
“Dat kan nou eenmaal niet anders met een school die 125 jaar bestaat.” Hij drukt haar het velletje papier in de hand en kijkt naar degene achter haar, ten teken dat het gesprek wat hem betreft is afgelopen.
“Dit is het nou.” Manon geeft Felix een hand en samen lopen ze door de donkere gangen terwijl ze de gele bordjes met het jaartal 1978 volgen. “Het ziet er nog even saai en grauw uit als vroeger.”
“En dan vinden ze het gek dat jongeren niet graag naar school gaan.” Felix kijkt vol afgrijzen om zich heen. “Dit nodigt toch helemaal niet uit tot leren?”
“We noemden het altijd Colditz.” Lacht Manon.
“Beetje overdreven om je school te vernoemen naar een Duits krijgsgevangenenkamp, maar ik kan me er toch wel wat bij voorstellen.”
“Nou, het was echt een soort strafkamp, hoor.” Manon wijst naar de gele tegelvloer. “Vroeger liep hier een blauwe streep die de gang verdeelde in een linker- en rechterhelft. Je moest aan de rechterkant blijven bij verplaatsingen tussen de verschillende lessen. De rector hield zelf persoonlijk toezicht. Als je over de streep kwam werd er gefloten en werd je er tussenuit gehaald. Straf.”
“Dat geloof ik niet.” Felix kijkt haar ongelovig aan. “Dat heb je vast in de loop van de tijd verzonnen.”
“Nee, het is echt waar.” Zegt een vrolijke mannenstem achter hen. Felix en Manon draaien zich allebei om.
“Theo.” Manon bestudeert het ronde gezicht met de wipneus. Theo’s blonde haar is wat minder uitgesproken van kleur geworden, maar het is nog altijd even springerig. “Jij bent gelukkig niet veranderd. Jij ziet er nog steeds uit alsof je net uit de hooiberg komt.”
“Ik weet het." Theo strijkt door zijn stugge haar. "Maar ik heb er nu wel een concurrent bij met Geert Wilders."
"Die is nog erger." Zegt Manon geruststellend.
“Hoor je bij haar of zat je ook bij ons in de klas?" Theo geeft Felix een hand.
“Ik hoor bij Manon.” Felix gaat wat dichter tegen Manon aan staan.
"Wat leuk om je weer te zien, Manon." Theo kijkt haar met een brede lacht aan.
"Ik heb al even rondgelopen, maar zag totaal geen bekenden. Toen ben ik maar in het lokaal gaan zitten voor de oudjes.”
“Hebben die een eigen lokaal?” Zegt Manon verontwaardigd. “En wij hebben zomaar een hoek.”
“Ja, en ze hebben echte kopjes voor de koffie, terwijl ze ons met dit afschepen.” Hij houdt een kartonnen bekertje omhoog. "Maar zij zijn al wel bijna dood en wij staan nog vol in het leven."
"Zo is dat." Manon knikt. “Wat doe jij tegenwoordig?”
“Journalist bij RTL.” Theo steekt zijn ronde kin iets omhoog.
“Dat verbaast me niets.” Manon knikt goedkeurend. “Je was vroeger altijd al druk bezig met schrijven.” En tegen Felix. “Theo zat vroeger in de schoolkrantredactie. Hij schreef toen al van die bijdehante stukjes over het reilen en zeilen op school. Het bestuur was maar matig blij met hem.”
“Welke richting doe je?” Vraagt Felix.
“Politiek.” Theo kijkt hem uitdagend aan.
“Dan was jij zeker ook betrokken bij het uitlekken van de begroting?” Felix trekt een wenkbrauw op.
“Ja.” Theo lacht. “Goed, hè? Ze zijn helemaal in paniek geraakt in Den Haag. De RVD zit op mijn hielen.” Hij kijkt quasi-paniekerig om zich heen. “Maar wel een primeur!”
“Ik dacht dat er een embargo op die stukken lag.” Zegt Felix koel. “Dat jullie ze pas mogen presenteren op Prinsjesdag.”
“Ach, wie maalt daar nou nog om.” Theo haalt zijn schouders op. “De overwinning van de vrije nieuwsgaring. Daarna is iedereen er trouwens mee naar buiten gekomen.”
“Ja, logisch. Je kan als nieuwsvoorziening natuurlijk niet achterblijven.” Zegt Felix. “Maar het klopt niet.”
“Je bent wel aan een zeikerdje blijven hangen, Manon.”
“Daar heb ik hem op uitgezocht.” Manon wrijft over Felix’ arm.
“De politiek schreeuwt nu wel zo hard, maar iedereen wist toch eigenlijk wel wat er zou gaan gebeuren.” Zegt Theo verdedigend. “Bezuinigingen en economische malaise.”
“Daar gaat het niet om.” Zegt Felix scherp. “Jullie krijgen iets onder embargo, en dan moet je je daaraan houden.”
“Er staan te veel belangen op het spel tegenwoordig.” Zegt Theo met een gezicht alsof Felix dat wel niet zal begrijpen.
“Oh, ik begrijp best dat het er met de liberalisering van het mediabeleid en het toenemende aantal commerciële radio- en televisiezenders niet makkelijker op is geworden.” Felix laat even horen dat hij wel degelijk weet waar het over gaat. “Jullie zijn elkaars concurrenten en de slag om de primeur is hard. De aandacht van de kijkers betekent verkoop van reclamezendtijd dus geld. Maar dit vind ik wel goedkoop.”
“Die politici moeten niet zeuren.” Theo kijkt nu ongeïnteresseerd langs hem heen, zijn ogen scannen de ruimte af naar bekende gezichten. “Als het er op aan komt, hebben ze ons hard nodig en staan ze te trappelen om hun zegje voor de camera te doen.”
Ze staan even zwijgend bij elkaar en Manon bestudeert het zwarte t-shirt van Theo met een afbeelding van een zonnebloem. De pitjes zien eruit alsof je ze zo kunt eten.
“Is Kim er ook?” Theo schakelt wijs over op een ander onderwerp. “God, wat hebben we daar altijd veel mee gelachen. Dat was me er een.”
“Kim is reisagente in Florida en ze heeft een man en twee kinderen.” Zegt Manon.
“Is ze al omver geblazen? Ze worden daar volgens mij helemaal gek van die orkanen. ”
“Ze is tot nu toe steeds de dans ontsprongen. Maar ze zit hem wel te knijpen, want de volgende komt er al weer aan. Het is wel raak dit jaar, hè. Eerst Charley, toen die vernietigende Francis en Ivan en nu zit Jeanne weer te spoken in die hoek."
“Het is vast de straf van God voor de daden van Bush.” Zegt Theo. “Een teken dat hij de macht wil overdragen aan Kerry.”
“Dan moet God toch wat meer zijn best doen.” Zegt Felix. “Kerry zakt namelijk weg in de peilingen. En de verkiezingen zijn al over een week of zes.”
“Hij moet zich veel meer profileren.” Vindt Manon. “Bush is een schreeuwerige nietszegger, maar de mensen weten wel wie hij is.”
“Ja, logisch, hij is de president. Die voorsprong heeft hij zowieso al.”
"Een goede campagne staat of valt met een heldere, duidelijke boodschap zonder tegenstrijdigheden.” Theo roert in zijn koffie. “Dat doet het goed bij de Amerikaantjes, dat heeft Bush wel begrepen. Heb je hem niet gehoord tijdens zijn slottoespraak van de Republikeinse Conventie? Vrijheid is het geschenk van de almachtige God aan iedere man en vrouw in deze wereld en Amerika is uitverkoren om het overal te verkondigen en af te dwingen. Met hem als vaandeldrager."
"Dat gelooft toch niemand." Manon wuift met haar hand.
“Was dat maar waar. Het gaat er in als Ketelapper. Je ziet toch hoe hij uitloopt op Kerry. Dit is blijkbaar wat de mensen willen horen.”
“Amerikanen geloven gewoon degene die het hardst schreeuwt.” Zegt Felix. “Kerry is veel te beschaafd, hij moet eens terug schreeuwen.”
“Hij begint een beetje los te komen.” Zegt Manon. “Volgens mij begint hij zich nu te realiseren dat hij moet hameren op de mislukking van de oorlog in Irak waar Bush de Amerikanen onder valse voorwendselen ingeloodst heeft."
"Daar zendt hij anders wel zeer tegenstrijdige berichten over uit." Zegt Theo. "Vorige maand verkondigde hij nog dat hij ook voor de oorlog zou hebben gestemd als hij wist wat hij nu weet. Dat is natuurlijk niet handig en Bush heeft Kerry heel slim direct gepositioneerd als een intellectuele draaikont, die nu weer eens dit zegt en dan weer eens dat.”
“Ai.” Manon schudt haar hoofd. “En van Irak moet Kerry het toch hebben, ben ik bang." Ze kijkt Felix aan. "Zullen wij ook eens wat koffie gaan scoren?"
"Lekker." Felix knikt.
"Ze hebben ook reünie-gebakjes." Roept Theo hen na. "Niet vergeten."

P.S Orkaan Charley kostte in augustus 2004 aan 27 mensen het leven en richtte grote schade aan. Frances’ stormgebied was groter dan die van elke andere orkaan die Florida de afgelopen honderd jaar heeft meegemaakt. Ze heeft voornamelijk schade aangericht in grote delen van Florida. In totaal werden 2,8 miljoen mensen geëvacueerd.
Orkaan Ivan, bijgenaamd De Verschrikkelijke, heeft op 17 september twintig mensenlevens geëist.De meeste doden zijn gevallen in de staat Florida. De materiële schade bedraagt meer dan 10 miljard dollar.

Gepubliceerd: 18-09-06. Vond plaats op: 18-09-04. Tags:  arbeidsmarkt ; media ; politiek binnenland ; politiek buitenland ; Verenigde Staten ; verkiezingen ;