“Vindt Bobbe die harde muziek niet erg?” Schreeuwt Helen in Manon’s oor, terwijl ze naar Bobbe wijst die naar de hond met de bloemenkrans slentert.
“Ze is het wel gewend.” Manon haalt haar schouders op en kijkt naar de drie muzikanten op het piepkleine podium dat buiten vlak voor de bar van De Kameel is opgesteld. Ze dragen witte overhemden met korte mouwen en daaronder blauwe korte broeken. Het is mooi weer. De mensen zitten op leren banken en fauteuils die in het zand staan en genieten van het vrolijke repertoire van de band die covers van verschillende zomerhits ten gehore brengt. Een filmploeg is bezig opnames te maken.
“Pauze.” Roept de zanger. Even is het geluid van de branding te horen, dan vult de lucht zich weer met lome loungemuziek.
"Waar was je gisteren?" Wil Manon weten.
“Ik was bij Geert.” Helen’s ogen stralen.
"Geert?" Manon kijkt haar geïnteresseerd aan.
"Mijn nieuwe vlam."
"Jij ook al! Het lijkt wel of de hele wereld verliefd is."
"Hoezo?"
"Go en Adriaan natuurlijk, mijn Marokkaanse vriendin is volkomen in de ban van een patserige, oude ambtenaar en nu loop jij ook nog eens met vlinders in je buik." Zegt Manon licht beschuldigend. "Ik ga me zo bezadigd voelen."
"Felix en jij zijn onze rotsen in de branding." Lacht Helen.
“Waar is-ie?" Manon kijkt zoekend rond.
"Wie?"
"Geert natuurlijk."
“Hij zit in het buitenland." Helen gooit haar lange blonde vlecht naar achter.
“Hoe kom je eraan?”
"Via internet."
“Hè, hè.” Roept Manon uit. “Heeft het eindelijk wat opgeleverd. Via dat Friendster?”
Helen schudt haar hoofd. “Nee, via een digitaal bemiddelingsbureau.”
“Vertel!" Manon pakt haar cappuccino en gaat lekker onderuit gezakt zitten. "Vanaf het begin."
“Okay. Eerst moest ik online iets van honderd meerkeuzevragen invullen over van alles en nog wat. Over mijn uiterlijk, mijn hobby’s, maar ook zeer persoonlijke vragen. Emoties, eet- en slaapgedrag, dat soort dingen. Het ging wel ver, hoor, ik was bijna afgehaakt.”
“Voor een droomprins moet je wat over hebben.” Manon kijkt liefdevol naar Felix die door het mulle zand komt aangesloft met Bobbe aan zijn rechtervoet.
“De dag daarna kreeg ik een persoonlijkheidsrapport toegestuurd in een email. Het waren zeventig A4-tjes!”
“Zeventig?”
“Wat zeventig?” Felix nestelt zich tussen Manon en Helen in.
“Helen’s persoonlijkheidsrapport.” Legt Manon uit. “Van een relatiebureau. Beschreven in zeventig A4-tjes. Wees maar blij dat jij zo’n ongecompliceerde vrouw hebt.”
“Afijn.” Gaat Helen verder. “Op basis van al die antwoorden, heeft het bureau mijn karakter helemaal ontleed. Bovendien zat er een psychogram bij."
"Een psycho-wat?"
"Een psychogram. Dat is een zeer ingenieuze tekening die aangeeft hoe sterk de vierentwintig karaktereigenschappen, die ieder mens overigens heeft, in mij vertegenwoordigd zijn.”
Felix schiet in de lach.
“Op basis daarvan zijn ze op zoek gegaan.” Gaat Helen Felix negerend verder. “Ze vergelijken de persoonlijkheidsprofielen van de klanten met elkaar en gaan op zoek naar mensen die het beste bij elkaar passen. Zo hebben ze voor mij een man gevonden die zeven kinderen heeft.” Ze lacht zuurzoet.
“Zeven kinderen?” Manon kijkt haar verbaasd aan. “En jij houdt helemaal niet van kinderen!”
“Misschien in mijn onderbewustzijn toch wel.” Helen haalt haar schouders op. “En het bureau zoekt ook naar tegenpolen.”
“Je weet toch dat tegenpolen op de lange duur niet goed samengaan, hè?” Zegt Felix. “Daar is uitgebreid onderzoek naar gedaan.”
“Ach, ze zeggen zo veel.” Helen haalt haar schouders op. “Volgens mij passen we perfect bij elkaar. Geert is geweldig. Hij is alleen al wat ouder, hij is vijftig.”
“Dat is toch nog niet zo oud?” Zegt Felix, die zelf achtenveertig is.
“Maar die kinderen wonen toch zeker allemaal bij zijn ex-vrouw?” Manon strijkt met haar vinger over de verbrande thermometer die naast haar hangt.
“Nee, die wonen bij Geert, want zijn vrouw is vijf jaar geleden omgekomen bij een auto-ongeluk. Maar er zijn er vier het huis uit, en de vijfde staat op het punt van, want die gaat studeren in Maastricht.”
“Was de eerste match eigenlijk direct raak?” Wil Felix weten.
“Nee, schei uit.” Helen zwaait met haar hand. “Toen ik dat persoonlijkheidsprofiel kreeg ben ik gelijk ingelogd om naar mijn matches te kijken. Bovenaan stond een knappe vrijgezel van vijfenveertig, bemiddeld, kunst- en kookliefhebber... en ook nog in de regio Haaglanden.”
“Klinkt perfect.” Zegt Manon.
“Dat leek mij ook. Ik heb hem gelijk een contactverzoek gestuurd en uit zijn reactie bleek dat hij mij ook wel zag zitten. We hebben dezelfde avond nog afgesproken in mijn favoriete restaurant. Maar het bleek een ongelooflijke druiloor te zijn.” Helen vertrekt haar gezicht bij de herinnering. “Hij was wel een soort knap, maar hij had werkelijk overal wel wat op aan te merken. Bovendien was die kunstliefhebberij ook matig, want hij had nog nooit van Bill Viola of Christian Boltanski gehoord. Dali vond hij geweldig en Rembrandt en van Gogh natuurlijk.”
“Dus die heb je niet mee op de koffie gevraagd.” Constateert Manon.
“Nee, zeg. Ik heb hem gemeld dat wij volgens mij niet matchen. Hij vond het ook wel best, geloof ik.”
“Maar hoe kom je dan aan Geert?”
“Die heeft mij uitgenodigd.” Helen’s stem krijgt een zachte klank. “Ik heb er wel heel lang over nagedacht voor ik erop inging, met name vanwege die kinderen. En omdat we minder dan vijfenzestig matchpunten hadden.”
“So?”
“Volgens het bureau moet je er minimaal vijfenzestig hebben, anders wordt het niks. Maar zijn emails waren zo aardig en na twee weken zijn we gaan bellen en hebben we foto’s gestuurd. Ik werd echt verliefd op hem dus heb ik het er maar op gewaagd. En het was direct pats, boem: smoorverliefd. Na drie afspraakjes heb ik kennis gemaakt met zijn kinderen. Dat was wel even heel moeilijk, hoor. Die waren heel argwanend. Maar nu hebben ze me wel geaccepteerd, het gaat best goed. Alleen de jongste ligt dwars.”
“Wat doet Geert verder?” Vraagt Felix.
“Hij is journalist.”
“Ah, een schnabbelaar!”
Helen kijkt Felix niet begrijpend aan.
“Met zoveel vlinders in je buik heb je natuurlijk helemaal geen belangstelling meer voor het nieuws." Hij schudt zijn hoofd. “Die journalisten schnabbelen bij het leven. Die Wanders van het NOS-journaal heeft in twee jaar tijd bijna tweehonderdduizend euro bijverdiend bij de UWV. “
“Waarom zou dat niet mogen?” Vraagt Helen.
“Dat lijkt me evident. Hij werkt bij een publieke omroep. Het UWV heeft bijvoorbeeld nogal wat negatieve publiciteit gehad door dat luxueuze kantoor van de directie. Het zou natuurlijk kunnen dat meneer Wanders zich daar net wat aardiger over uitspreekt als hij daar een fijn belegde boterham verdient. Ik kan me voorstellen dat zijn baas daarvan baalt.”
“Vooral omdat hij er niks van wist.” Vult Manon aan. “En in dit geval zou hij het ook zeker verboden hebben. Je kan je reputatie van onafhankelijk journalist maar een keer kwijt raken.”
“Geert is niet zo’n zichtbare journalist als Gijs Wanders.” Helen schudt haar hoofd. “Bovendien werkt hij freelance. En ik geloof niet dat hij tijd heeft om erbij te schnabbelen. Hij heeft het erg druk en de weinige vrije tijd die hij heeft gaat naar zijn kinderen en nu ook naar mij." Haar mobieltje begint te piepen dat er een sms-je binnenkomt. "Geert." Ze kijkt liefdevol op het schermpje. Dan betrekt haar gezicht enigszins. "Oh ja." Ze slaakt een diepe zucht en kijkt Manon aan. “Heb je trouwens zin om volgende week mee te gaan naar een exclusief cultureel damesdineetje?"
"Hoezo?" Manon kijkt haar geamuseerd aan.
"Dat heeft Geert voor me geregeld. Die vind dat ik wat meer aan mijn pr moet gaan doen." Helen zucht. "Hij heeft een van zijn vriendinnen opgeschakeld om mij naar binnen te loodsen, maar ik heb natuurlijk geen zin om daar alleen naar toe te gaan."
"Dat snap ik." Manon pakt haar agenda. "Wanneer gaan we?"